அம்புஜம் பாட்டி அலசுகிறாள்: அயனாவரத்து அரக்கர்கள்

வயத்தைப் பிசையறது.

பதினோரு வயசுப் பொண்ணு. அதுக்கு காதும் சரியா கேக்காது. அந்தக் குழந்தைய பதினேழு ராட்சச மனுஷா ஆறு மாசமா சீரழிச்சிருக்கா. எங்க, காட்டுலயா? இல்லை, சென்னை மாநகரம் அயனாவரத்துல, 300 குடியிருப்புகள் உள்ள ஒரு பில்டிங்ல. அதுல ஒரு குடியிருப்புலதான், அந்தக் குழந்தையும் அதோட அப்பா அம்மாவும் வசிக்கறா.

அந்த ராட்சசாள்ளாம் யூனிபார்ம் போட்டுண்டு லிஃப்ட் ஆபரேட்டர், வாட்ச்மேன்,  ப்ளம்பர், தோட்டக்காரன்னு அந்த பில்டிங்லேயே வேலை பாத்துண்டு இந்தக் கிராதகத்தை பண்ணிருக்கா.  அந்தக் குழந்தைக்கு ஏற்பட்ட கொடூரத்துக்கு அந்தப் பதினேழு பேர்தான் காரணம்னு உலகம் தெரியாதவாதான் நினைப்பா. அந்தக் குழந்தையும் நினைக்கலாம். ஆனா அதோட அப்பா அம்மாவையும்  குத்தவாளின்னு ஒரு பிடி பிடிக்கணும். அவா முதுகுலயே வச்சாலும் சரிதான்.

பள்ளிக்கூடத்துக்கு போயிருந்த குழந்தையை யாராவது தலைல லேசா குட்டினாலும் அது அம்மாட்ட வந்து சொல்லுமே? அப்படி சொல்லலைன்னா அது குழந்தையோட தப்பு இல்லை. தனக்கு வந்த வலியை அம்மாட்ட சொன்னாலும் ஆறுதலாான அரவணைப்பு அம்மாட்ட கிடைக்காதுன்னு அந்தக் குழந்தை சரியா நினைச்சிருக்கும். தன் குழந்தைட்ட பிரியமும் வாஞ்சையும் காட்டாத் தெரியாத அப்பா அம்மாதான் அப்படி ஒரு நினைப்பை குழந்தைக்கு குடுப்பா. ஒரு நாள்ள மறக்கற குட்டு வலியை குழந்தை பெத்தவாட்ட சொல்லலைன்னா போறது, பரவால்ல. ஆனா அயனாவரம் குழந்தைக்கு ஏற்பட்ட கொடுமையை அதுவே அப்பா அம்மாட்ட தெரிவிக்கலைன்னா, பெத்தவாளை என்னன்னு சொல்றது?  ஆறு மாசமா நடந்ததைக் கூட அந்த அப்பா அம்மா தெரிஞ்சுக்க முடியலையா? 

குழந்தை ஸ்கூல்லேர்ந்து சரியான டயத்துக்கு வீட்டுக்கு வராளா, மத்த நேரத்துல எங்க போறா, என்ன பண்றா, யாரைப் பாக்கறா, எதுக்குப் பாக்கறான்னு அப்பா அம்மா கவனிக்கணும்னு யாரும் சொல்லித் தரவேண்டாம். வீட்டுல இருக்கற  அம்மாக்கு அந்த கவனிப்பு இல்லைன்னா அதுக்கு மன்னிப்பே கிடையாது - அதுவும் பதினொரு வயசு பொண் குழந்தைன்னா. 

இப்படி ஒரு அராஜகத்தைத் தாங்கிண்டு எந்தப் பொண் குழந்தையும் சாதாரண முகத்தோட வீட்டுக்குள்ள திரும்பி வராது. வர்ற குழந்தையோட நடையையும் முகத்தையும் பார்த்து அம்மாக்காரி, "என்னடி கண்ணு"ன்னு குழந்தையை அணைச்சாலே அது அழுதுண்டே யார் தப்பு பண்ணினான்னு சொல்லிடுமே? அயனாவரம் வீட்டுல அதெல்லாம் நடக்கலை. அம்மாக்காரி சுவத்தொட சுவரா வீட்டுலயே இருக்கா. அப்பா ஏதோ பிசினஸ் பண்றார். குழந்தைக்கு சம்பளம் குடுத்து வேலைக்கு வச்சுக்கலைன்னு, அது மேல பொறுப்பா கண் வச்சுக்க வேண்டாம்னு இருந்துட்டார். கடைசில, குழந்தையோட அக்கா வெளியூர்லேர்ந்து வந்தபோது அது அக்காட்ட தெரிவிச்சு போலீசுக்கு விஷயம் போனது. இப்ப சொல்லுங்கோ, ஆறு  மாசம் பதினேழு பேர்னு சேர்ந்த இந்த பாதகத்துல  அப்பா அம்மாவோட அலட்சியத்துக்கும் பங்கு உண்டா இல்லையா?

சரி, கோர்ட்டுல கேஸ் நடக்கும். போலீஸ் கேஸை ஒழுங்கா நடத்தி சட்டப்படி தண்டனை வாங்கி குடுக்கட்டும். ஆனா அந்தப் பதினேழு பேரைப் பத்தி ஒண்ணு சொல்லணும்.  தான் பண்ற காரியம் மஹா தப்பு, பிடிபட்டா ஜெயில் தண்டனை அனுபவிக்கற குற்றம்னு அவா எல்லாருக்கும் தெரியும். அப்பறம் ஏன் துணிஞ்சு பண்ணினா?  'ஜெயிலுக்கு போனாலும் பரவால்ல. பாத்துக்கலாம்'ன்னு நினைக்கற ஊறின குற்றவாளிகள் இல்லை அவா. பல தேசத்து சராசரி ஆண்களை விட, இந்திய ஆண்கள் பாலியல் குற்றம் அதிகமா பண்ணுவான்னும் அர்த்தம் இல்லை. இதுல வேற ஒரு விஷயம் இருக்கு.

எல்லா நாட்டுலயும் திருத்தவே முடியாத பலதரப்பட்ட  குற்றவாளிகள் இருப்பா. அவாளைப் பிடிச்சு தண்டனை குடுத்தே ஆகணும். வேற சில குற்றவாளிகள் இருக்கா. அவா இஷ்டப்படி குற்றம் பண்றதுக்கு மானசீக தெம்பு குடுக்கறவா இருந்தா அதிகம் பண்ணுவா. இல்லாட்டி குறைச்சு பண்ணுவா, இல்லை அடங்கி இருப்பா. அப்படி ஒரு தெம்பு குடுக்கறவாளோ குடுக்காதவாளோ யாருன்னு கேக்கறேளா?  நம்மளை ஆள்ற அரசியல் தலைவர்கள் இருக்காளே, அவாதான்.

ஆட்சி அதிகாரத்துல நமக்கு வாச்ச தலைவர்கள் நேர்மையாளர்களா இருக்காளா, கயவர்களா இருக்காளான்னு எல்லா மக்களுக்கும் உணர்ந்திருப்பா. அந்த மனுஷா உத்தமார்களா இருந்தா சாதாரண மக்களுக்கும் அது நல்ல சிந்தனைகளை மேம்படுத்தும், நல்ல செயல்களை ஊக்கப்படுத்தும். லட்சக்கணக்கான இந்தியர்களை தேச விடுதலையைப் பத்தி நினைக்க வச்சு, அதுல எத்தனையோ பேரை தியாகிகளா ஆக்கி விடுதலைப் போராட்டத்துக்கு வரவழைச்சாரே மஹாத்மா காந்தி, அவர் ஒரு உதாரணம் போதும். அதுக்கு மாறா, தேசத்துல ஆட்சி பண்ற தலைவர்களோட லட்சணம் அவலட்சணமா இருந்தா, 'அவன் பங்குக்கு அவன் பண்றான். என் பங்குக்கு நான் பண்றேன்'னு சமூகத்துல இருக்கற அரை கிளாஸ் கயவர்களும்  தீய வழில தெம்பா நடப்பா. இந்த மாதிரி தலைவர்கள்தான் இப்ப நாட்டுல ஏராளமா இருக்காளே?

தலைவர்கள் போக்குனால மக்களும் பாதிக்கப் படற மன நிலையைத்தான், 'யதா ராஜா, ததா பிரஜா'ன்னு ஒரு பழமொழியா சொல்றோம். இது வாழ்க்கையோட யதார்த்தம். அதைப் புரிஞ்சுண்டு நல்ல தலைவர்கள் கிடைக்கணுமேன்னு பிரார்திச்சா சரிதான். அதை விட்டுட்டு, தலைவர்களோட ரௌடியிஸம், பித்தலாட்டம், சொத்துக் குவிப்புனால பொது மக்கள் எந்த எந்த நடவடிக்கைல எத்தனை பெர்சன்டேஜ் பாதிக்கப் படுவான்னு விவாதிக்கறது வெட்டிப் பேச்சு. நம்ம என்ன டி.வி நிகழ்ச்சியா நடத்தறோம்?

இன்னொண்ணும் சொல்லணும். இந்த 'யதா ராஜா ததா பிரஜா' பழமொழி இருக்கே, அது இந்தியாவுக்கு பாதி உண்மையைத்தான் சொல்றது. ராஜாக்கள் தப்பாவே இருந்தா, ஜனங்களும் அந்த வழில போவாங்கறது சரி. ஆனா ராஜாக்கள் சட்டத்துக்கும் தண்டனைக்கும் சுலபமா டேக்கா குடுக்கலாம். அதுவே ஜனங்கள் பண்ற குற்றம்னா, அதுவும் வெளில வந்த குற்றம்னா, ராஜாக்கள் சும்மா இருக்க மாட்டா. இந்தக் கால ராஜாக்கள் லேசுப்பட்டவா இல்லை. பாதிக்கப் பட்டவாளுக்கு கஜானாலேர்ந்து  நிவாரணம்  அள்ளிக் குடுப்பா. 'குற்றவாளிகளுக்கு கடுமையான தண்டனை வழங்கணும்'னு அந்த நாள், இந்த நாள், அடுத்த நாள் ராஜாக்கள் எல்லாரும் சேர்ந்து குரல் குடுப்பா. ஒரு கணத்துல அவா எல்லாரும் நீதி தேவதைகளா காட்சி அளிப்பா. அதுவே அவாளுக்கு ஒரு கவசம். 'யதா ராஜா'ன்னு இருக்கற ஜனங்களுக்கு, அதுவும் பாரத நாட்டு ஜனங்களுக்கு, இந்த சௌகரியம் கிடையாது. அவா வெறுமனே ஓட்டுப் போடற  பிசாத்து பிரஜாதான். அயனாவரம் அரக்கர்களும் இந்தப் பழமொழி சொல்ற பாதி உண்மைக்கு சாட்சியான்னு யோசிக்கணும். நீங்க என்ன நினைக்கறேள்?

* * * * *

Copyright © R. Veera Raghavan 2018

அம்புஜம் பாட்டி அலசுகிறாள்: கமல் ஹாசனின் பூணூல் தத்துவம்

கமல் ஹாசன் நல்ல நடிகர்தான்.  தசாவதாரம்னு ஒரு படத்துல பத்து கேரக்டர்ல நடிச்சிருந்தார். அதுல பல கேரக்டர்கள் என்னன்னு தெளிவா ஞாபகம் வச்சுக்க முடியலை. ஒரு  பித்துக்குளி கேரக்டர் இருந்தா, பளிச்னு  கமல் ஞாபகத்துக்கு வருவாரோ? காரணத்தோடதான் நினைச்சுக்கறேன்.

ஒருத்தர்  தன்னோட மனைவிட்ட "சாப்பாடு போடறயா"ன்னு சாதாரணமா கேக்கும்போது, "என்னால முடியாது. எனக்கு கூப்பாடு போடறதுல இஷ்டம் இல்லை"ன்னு மனைவி பதில் சொன்னா, என்ன நினைப்பேள்? 'இது  என்ன பித்துக்குளித்தனமா இருக்கு? அவர் சாப்பாட்டைப் பத்திக் கேட்டா இந்தம்மா கூப்பாட்டைப் பத்தி பேசறாளே'ன்னு நினைப்பேளா இல்லையா? கமல் ஹாசனும் அப்படித்தான் பேசிருக்கார். அவர் கிட்ட ஒருத்தர், "நீங்கள் படித்த நூலில் உங்களுக்கு மிகவும் பாதிப்பை உண்டாக்கிய நூல் எது?"ன்னு டவிட்டர்ல கேட்டுட்டார். உடனே கமல் ஹாசன் "நான் தவிர்த்த நூல் ஒன்று இருக்கிறது, அது என்னை மிகவும் பாதித்த நூல், “பூணூல்“. அதனாலேயே அதை தவிர்த்தேன்"னு ஒரு கெக்கே பிக்கே பதிலை எடுத்து விட்டிருக்கார். "தமிழ் நாட்டு முதல் அமைச்சரா வரத் தயார்"னு முன்னாலயே வேற பேசிருக்கார். பகவானே!

பாருங்கோ, நீங்க பூணல் போட்டுக்கற ஜாதில பிறந்தாலும், அதைப் போட்டுக்காம இருக்கறது உங்க இஷ்டம்.  போட்டுக்கறவாளை நீங்க எப்படி சட்டை பண்ணலையோ, அதே மாதிரி உங்களையும் அவா சட்டை பண்ண மாட்டா. அவ்வளவுதான? இதுக்கு மேல ஒருத்தருக்கு ஒருத்தர் பேசிக்கறதுக்கு இதுல என்ன இருக்கு? 

சரி, கஷ்டப்பட்டு கமல் ஹாசன் வழிக்கே வந்து அவரைப் புரிஞ்சுக்க பாக்கறேன். எதையோ கேட்டதுக்கு பூணலைப் பத்தி பேசினவர், அது அவரை "ரொம்ப பாதிச்சது"ன்னு சொல்லிருக்கார். தலையும் புரியலை, காலும் புரியலை. அதான் கமல் ஹாசன். என்ன சொல்ல வரார் இவர்? மத்தவா பூணல் போட்டுக்கறது இவரை பாதிக்கறதாமா? இவர் அப்பா சீனிவாச அய்யங்கார் அந்த நாள் காங்கிரஸ்காரர், சுதந்திர போராட்ட வீரர். ராஜாஜி, காமராஜுக்கு கூட நெருக்கமா இருந்தவர். இவர் அப்பாவும் பூணல் போட்டுண்டவர்தான். அது இவரை பாதிச்சதுன்னு சொல்றாரா? இல்லை, தான் பூணல் போட்டுக்கறது தன்னை பாதிக்கும்னு சொல்றாரா? சரி, தான் போட்டுக்கறது பாதிச்சா போட்டுக்க வேண்டாம். இவரும் இப்ப போட்டுக்கலை. யாராவது கத்தியைக் காட்டி 'போட்டுக்கோ'ன்னு மிரட்டினாளா? கேக்காத கேள்விக்கு வேண்டாத பதிலை புரியாத அர்த்தத்துல சொல்றாரே!

ஒரு மதத்துல, ஜாதில இருக்கறவா மனமுவந்து அனுஷ்டிக்கற சடங்குகள், சம்பிரதாயங்கள் சட்டத்தையோ மனித உரிமைகளையோ மீறினா மத்தவா அதை விமரிசிக்கலாம். இல்லைன்னா பேசாம இருக்கறதுதான் நாகரிகம். கமல் ஹாசனுக்கும் இது தெரிஞ்சு இருக்கும். இருந்தாலும், பிராமண பழக்க வழக்கங்களை கேலி பேசினா மத்த ஜாதிக்காராளோட ஆதரவு தன்னோட கட்சிக்கு அதிகமா கிடைக்கும்னு தப்புக் கணக்கு போட்டிருக்கார். அதாவது கருணாநிதி நினைச்ச மாதிரி. ஆனா கருணாநிதிக்கு பேச்சுல, எழுத்துல,  சாமர்த்தியத்துல இருந்த அசாத்திய வல்லமைதான் அவருக்கு மக்கள் ஆதரவைக் கொண்டு வந்தது - அவரோட பிராமண எதிர்ப்பு இல்லை. கருணாநிதி அளவுக்கு திறமைகள் இல்லாத ஸ்டாலினுக்கு இது புரிஞ்சிருக்கு, இந்தக் கால மக்கள் மனோபாவமும் தெரிஞ்சிருக்கு.  பாவம், கமலுக்கு புரியலை.

எல்லா மனுஷாளும் பேச்சுல கவனிக்க வேண்டிய விஷயம் ஒண்ணு இருக்கு. கமல் ஹாசன் மாதிரி அரசியல் தலைவர்னா அது கண்டிப்பா தெரியணும்.  அதாவது,  என்ன பேசணும்கறது மட்டுமில்லை, ஏன்ன பேசக் கூடாதுங்கறதும் முக்கியம். கமலுக்கு  ஒண்ணாவது தெரியுமாங்கறது சந்தேகம்தான். சினிமா, நடிப்பு வேற, மக்கள்ட்ட அரசியல் தலைவரா பேசறது வேறன்னு கமல் மாதிரி மேலயும் கீழையும் யார் நிரூபிச்சிருக்கா?

      எந்த  ஜாதி அரசியல்வாதின்னாலும்,  அவர் ஜாதிக்காரா அவரை முதல்ல இயற்கையான அனுசரணையோட பாக்க ஆரமிப்பா.  ஒரு அரசியல்வாதியும் அதைப் பயன்படுத்திண்டு அவா ஜாதிக்காராட்ட நல்லதனமா பேசணும், நடந்துக்கணும். மத்த மனுஷாளையும் சமமா அரவணைச்சு அவாளோட ஆதரவையும் சேர்த்துக்கணும். எதுவானாலும், எந்தத் தலைவரும் தன்னோட ஜாதிக்காராளை குட்டி, மட்டம் தட்டிப் பேசறதை நீங்க பாக்கவே முடியாது. கமல் ஹாசன் மட்டும்தான் இதுக்கு விதிவிலக்கு. கருணாநிதிகூட, தன்னோட மதத்தை  மட்டும்தான் இழிவு பண்ணினார்.  ஆனா கமல் ஹாசன் தன்னோட ஜாதியையும் கேலி பண்ணிக் குத்தலா பேசறார். எந்த அரசியல் தலைவருக்கு அவர் ஜாதிக்குள்ளயே அதிருப்தி பெர்சென்டேஜ் அதிகம்னு  பாத்தா, கமல் ஹாசன்தான் உச்சத்துல இருப்பார். மத்த தலைவர்கள்ளாம் கிட்ட நெருங்க முடியாது.

பிரதமர் நரேந்திர மோடிட்ட கமல் ஒண்ணு தெரிஞ்சுக்கலாம். கமலோட நன்மைக்குத்தான் இதையும் சொல்றேன். இந்தியாவுல பல மாநிலங்கள்ள பல மனுஷாளோட ஆதரவு மோடிக்கு உண்டு. அவர் பிராமணர் இல்லை. ஆனா நிறைய பிராமணர்களோட ஆதரவும் அவருக்கு கிடைச்சிருக்கு. அது மாதிரி, பிறப்புல பிராமணரான கமல் ஹாசனுக்கு எல்லா தரப்பினரோட ஆதரவும் கிடைக்கணும்னா, எந்த ஜாதியையும் அவர் வேணும்னே பழிக்கக் கூடாது.  அரசியல்ல இது பால பாடம். இது  பிறத்தியார் சொல்லித் தெரியற விஷயமும் இல்லை.

      சரி,  மோடி   கமலுக்கு  அரசியல்   எதிரி.  அதுனால  மோடி உதாரணத்தை விட்டுடலாம்.  கமலுக்கு எதிரி ஆக முடியாத ஒரு அரசியல் தலைவரை எடுத்துக்கலாம். அதாவது, மாஜி அமெரிக்க ஜனாதிபதி பரக் ஒபாமா. அவர் கறுப்பு இனத்தவர்லதான் சேர்த்தி. அவாள்ளாம் அமெரிக்க மக்கள் தொகைல நூத்துக்கு பன்னெண்டு பேர் இருக்கா.  அவா போக, மெஜாரிடியான வெள்ளைக்கார அமெரிக்கர்களோட (நூத்துக்கு எழுபத்திரண்டு பேர்) ஆதரவு இருந்தாத்தான் ஒபாமா ரண்டு தடவையும் ஜனாதிபதி தேர்தல்ல ஜெயிச்சிருக்க முடியும்.  அந்த ஊர் வெள்ளைக்காராளை, இல்லை கமல் ஸ்டைல்ல கறுப்பு இனத்தவரை, அவா மத சடங்குகளை, ஒபாமா மட்டம் தட்டிப் பேசியிருந்தா பலதரப்பட்ட மக்களோட ஆதரவு அவருக்கு கிடைச்சிருக்குமா?

       கடைசியா  ஒண்ணு சொல்லலாம்.  கமலுக்கு இன்னொரு விஷயம் பிடிபடணும்.  தத்துவம் சொல்றா மாதிரி பேசினா, நிறைய ஜனங்களுக்கு புரியாது. அதுவும் பேசறவருக்கே புரியாதுன்னா அது நிச்சயமா தத்துவமும் இல்லை.  தத்துப் பித்துவம்.

* * * * *

Copyright © R. Veera Raghavan 2018

Pranab Mukherjee at RSS Meet: He Came, He Spoke, He Conveyed Nothing

Former President Pranab Mukherjee addressed volunteers of the Rashtriya Swayamsevak Sangh at its Nagpur headquarters on the 7^th of this month. His speech was keenly awaited by leaders of the RSS, while his very presence at an RSS meet was openly disfavoured by the Congress party.  Now what he spoke matters.

“Any attempts at defining our nationhood in terms of dogmas and identities of religion, region, hatred and intolerance will only lead to dilution of our national identity…… We derive our strength from tolerance ......” were some of the formal high-sounding words Pranab Mukherjee uttered at Nagpur.  At one end these words seem to convey right and noble thoughts, but at the other end they really ride over reality. Anyone who remembers the bloodied history of India’s many regions and the attack on its ancient Hindu religion - the assault continuing to this day in creeping milder forms– will know that the former President skillfully said nothing worth remembering.

No one quarrels with Pranab that “hatred and intolerance” cannot be the proud hallmarks of a nation’s character. Hatred generally connotes a blind unreasoned dislike for another person, and it cannot help a peaceful society.  As for intolerance, no doubt the former President spoke of it as a cousin of hatred, i.e., an attitude that allows little room for free speech and legitimate dissent in a democracy.  So far so good.  As for “dogmas of religion”, we know that the Indian Constitution does not allow such dogmas guiding the affairs of central and state governments – as in the Vatican City or in Saudi Arabia. So dogmas are not a real issue with anyone.  What Pranab spoke in the same breath calls for criticism. 

Pranab said that our nationhood is not to be defined in terms of “identities of religion, region” also. Did he mean that no one should imagine India as a Hindu nation or Muslim nation or Christian nation or a nation of any other religion? No, he meant only one religion. He spoke his words when, amidst forced and enticed conversions witnessed all through in India, Hindus make up for nearly 80% of India’s population, Muslims 14% and persons of other religions 6% - according to 2011 census. He frowned on “identities of region” when followers of the majority religion in India consider Kasi, Mathura, Ayodhya and Rameswaram among their holy places and the Ganges and a few other rivers specially sacred, and so hold the whole of India dear to them.  

India is the heartland of Hindus. Hindus take pride in being Hindus and passionately look upon India as a Hindu nation, with its fabled Hindu history and epics. Though Indian Hindus speak different languages, their religion is their unifying force.  It is the deep widespread Hindu faith of its people that holds India together, and nothing else comes close, not even the Constitution. Then why should they not feel proud about something that keeps them together and not say it aloud too?  Whom does it bother if they do it?

Though Pranab did not specify a religion, obviously he sensed an urge among Indian Hindus to view India as a Hindu nation and so he spoke of it disapprovingly. If their urge was not real and widespread, he would not have talked about a non-existent wish among any sizeable group of people.  So it is clear he was really cautioning about the Indian Hindus.

  No other country, no other people, will find it odd that Hindus of India consider their land a Hindu nation - just as, for good reason, Pakistanis look at their land as a Muslim nation or the Israelis call their country a Jewish state.  It is some Indians who, aiming for domestic political gains, do not relish Indian Hindus calling India a Hindu nation. Congressmen in India take this stance in the hope of harvesting bulk votes in some quarters. Perhaps the Congressman in Pranab intrinsically got the better of the Hindu in him.

Every society may look upon something it possesses to feel special and proud about itself. Such a feeling binds them more and helps their progress.  That sentiment is to be welcomed and applauded, so long as it is not a tool to subjugate or attack other people.  For Indian Hindus, forming 80% of the Indian population, their religion and their land are special.  They will naturally identify their country with them and with their religion, even as they are friendly with religious minorities.  Buddhism, Jainism and Sikhism are religions born in India, out of the  Hindu religion, but to this day Hindus keep friendly relations with people of those faiths. That is enough proof that Hindus are a tolerant society, not easily found elsewhere. But if some religions and their heads pose a threat to Hindu beliefs and culture, why will Hindus of today not resist and rally among themselves to guard their religion?  

It was because India’s regions and Hindu religion were tolerant to other faiths – and overly accommodating too – that foreign religions could enter and thrive in India.  As late as 1950 when India’s Constitution was adopted, when Hindus formed 84% of the Indian population as found in the census of 1951, some special favours too were conferred on religious minorities. Which other people of a country have denied some special favours to themselves though forming 84% of the population, while granting them to religious minorities under a Constitution?  And then going down on numbers in their land once conquered and ruled by people of other faiths who are now growing in size within the country? Facing the prospect of its majority religion slowly turned into a minority? And still getting a rap from a former President for its people being naturally proud of their region and religion?  Out of this bakwas, let my country awake.

* * * * *

Copyright © R. Veera Raghavan 2018