Atiq Ahmed Was a Rakshasa to Common People in UP - They Will Rejoice at His Killing.

  

-        RVR

 

You will have seen the visuals of a recent killing in Prayagraj of Uttar Pradesh, right in front of policemen.

 

UP's gangster-turned politician Atiq Ahmed and his younger brother Ashraf Ahmed were shot dead at point blank range by a gang of three youngsters, on 15^th April.  Atiq was 60 and Ashraf, 49.

 

The two victims, hand-cuffed and closely surrounded by policemen, were walking next to each other towards a hospital in Prayagraj for a medical check. Suddenly a youngster holding a gun came touching close to Atiq from the side, shot the prisoner on the head and felled him. As policemen got back in shock, in a jiffy the gunman and his two accomplices fired more shots on Atiq and his brother, ending both lives. Then the killers were overpowered.  An investigation is under way.

 

No doubt, it was a dastardly crime. It happened when the victims were in the protective ring of policemen. With or without policemen nearby, if the victims were some local merchants or tourists carrying cash, or women wearing jewellery, and it was murder for gain, the whole of Prayagraj, and the State of UP itself, and India too, would be aghast and angry. Also, if the assailants had shot at and killed two escorting policemen alone, freed the two prisoners and escaped with them, the whole country will be shocked and furious.  But now, there is quiet general acceptance, and some relief too, among ordinary people everywhere. Why?

 

Atiq Ahmed was no ordinary politician. He was a dreaded don. He had more than 100 criminal cases, including kidnapping, murder and extortion registered against him, and he was accused of murder when he was just 17. He was recently sentenced to life imprisonment in a kidnapping case.

 

Atiq contested for the legislative assembly of UP and was elected an MLA for five consecutive terms, one of them on the ticket of Samajwadi Party.  For that party he had also won the Phulpur Lok Sabha seat in 2004, a constituency won by Jawaharlal Nehru three times in a row from 1952. Atiq had fought some of his elections from jail.

 

Atiq’s younger brother Ashraf had more than 50 criminal cases against him – including land grabbing, kidnapping, extortion and murder. He was a former MLA of the Samajwadi Party.

In 2004, Raju Pal of the Bahujan Samaj Party won against Ashraf in an election to the UP legislative assembly, from Allahabad West.  The next year, Raju Pal was murdered. Obviously, he paid the price for opposing Ashraf in elections, that too from a political stronghold of Atiq. A key witness to that crime was Umesh Pal. And what happened to Umesh Pal? He was gruesomely murdered in Feb.2023, along with his two police security guards.  So, he too paid the price for daring to be a witness in a judicial proceeding against gangsters. Atiq's teen-age son Asad was named among the main suspects in that killing.

 

Victories of Atiq and Ashraf in elections did not mean people willingly voted for criminals, sweetly switching from a great democrat like Nehru to terrorising dons. In the half-baked ill-informed Indian democracy, ordinary people would also vote out of fright and on whatever choices were thrust on them by crafty politicians. Atiq and his brother were democratically elected, in a satirical way.  

 

You know the story of Hiranyakashipu. He was a rakshasa king, a demon, uncontrollable and unconquerable, and he caused havoc all over. As the Puranas tell us, Lord Vishnu took the form of Narasimha and killed Hiranyakashipu, employing some strategy that overcame a few immunities the rakshasa enjoyed. The annihilation of Hiranyakashipu tells us that demons tormenting innocent humans must be and will be vanquished with the help of God and that the fall of a demon, in whatever way it occurs, will be celebrated by ordinary people. Most ordinary Indians of today are just as hapless as the people of Hiranyakashipu’s times.

 

Atiq Ahmed was as powerful, and as lawless, as a rakshasa ruler of ancient times. When Atiq died, the general population he held in fear would feel relieved, and people elsewhere would empathise with the people who dreaded him.  This does not mean that any don, gangster, or suspected serious criminal should be done to death in cold blood, especially when he is in police custody - let us be clear on this. The lesson we have is different.

 

If a system of courts, laws, law enforcers, lawyers and political rulers work badly or too slowly, and hardened criminals roam free and prosper, and enter legislative assemblies and parliament enjoying more privileges, unmindful of over one hundred serious criminal cases against them, ordinary people will believe the law has failed – though men and women involved in that well-intended system may reckon that the law is still working at its best. In this background, if such a criminal meets his end suddenly, by cardiac arrest, by drowning, in a road accident or at the hands of a killer, ordinary people will just believe that a rakshasa has vanished, and will celebrate quietly.  This is small consolation for our choiceless and voiceless people who are meant to be the focal point of our democracy. 

 

All said and done, do you think that the manner and circumstance of the killing of Atiq and Ashraf pooh-pooh law and legal procedure? You would be right if you feel so.  But don’t ask this question to the ordinary people of Prayagraj. If they ask you, “All said and done, does the law work for us?” you won’t have an answer.

 

* * * * *

அண்ணாமலை அதிமுக-வையும் எதிர்க்க வேண்டும். அது ஏன் நல்லது?

          - ஆர். வி. ஆர் 

 

'2024 பாராளுமன்றத் தேர்தலுக்கு முன்பாக, அதிமுக தலைவர்களின் சொத்துப் பட்டியலையும் வெளியிடுவேன்' என்ற அர்த்தத்தில் அண்ணாமலை பேசி இருக்கிறார். இது, பலரும் எதிர்பாராத அசாத்தியத் துணிவு, அசாதாரண அரசியல் நேர்மை. அவர் பேசியதன் பொருள்: திமுக-வோடு சேர்த்து அதிமுக-வையும் பாஜக எதிர்க்க வேண்டும் என்று அவர் நினைக்கிறார்.   

 

திமுக, அதிமுக ஆகிய இரண்டு கட்சிகளுக்கும் என்ன வேறுபாடு? திமுக தலைவர்கள் அவ்வப்போது இந்து மதத்தை இகழ்வார்கள். தப்பாட்சி செய்து தன்னலம் வளர்ப்பார்கள். அதிமுக தலைவர்கள் விபூதி குங்குமம் இட்டுக் கொள்வார்கள்.  மற்றபடி ஆட்சி செய்வதிலும் செழிப்பதிலும் அவர்களும் திமுக-வினர் மாதிரித்தான். மக்கள் நலன் என்பது அந்த இரு கட்சிகளுக்குமே பெரும் பாசாங்கு.  இது போக, திமுக-வைத் தடுத்துவிட்டு, தனது கட்சி மாநில ஆட்சிக்கு வருவதற்காக பாஜக-வுடன் தேர்தல் கூட்டு வைக்க அதிமுக விரும்பும், அந்த அளவுக்கு மட்டும் அது பாஜக-வை சகிக்கும்.  

 

பாஜக மக்கள் செல்வாக்கைப் பெரிதளவில் நேரடியாகப் பெற முடியவில்லை என்றால், அந்தக் கட்சி அதிமுக-வுடன் கூட்டு வைத்து முதலில் திமுக-வைத் தோற்கடிக்க வேண்டும், பிறகு படிப்படியாக  அதிமுக-வையும் எதிர்த்துத் தேர்தலில் வெல்ல வேண்டும் -  அவ்வாறு தமிழகத்தில் திராவிடக் கட்சிகளே தலை தூக்காத ஆட்சியை அமைக்க வேண்டும் – என்ற தொடர் நிகழ்வுகள் சாத்தியமா? அவை சாத்தியம் என்று பேராசையுடன் எண்ணிப் பார்த்தாலும் அதற்கு முப்பது நாற்பது ஆண்டுகள் ஆகுமே? அரசியலில் இரண்டு மூன்று ஆண்டுகளுக்கே துளியும் மாறாத திட்டங்கள் இல்லை. ஆகையால் முதலில் அதிமுக-வின் துணையுடன் திமுக-வை வென்றுவிட்டுப் பின்னர் பாஜக தனியாக அதிமுக-வையும் தோற்கடிப்பது என்பது வெறும் கனவு.

 

ஒன்றைத் தெளிவு படுத்திக் கொள்ளலாம். ‘திராவிடக் கட்சிகள்’ என்று குறிப்பிட்டால் ஏதோ தமிழையும் தமிழர் பண்பாட்டையும் அவர்கள் நலனையும்  முதன்மையாகப் பேணும் கட்சிகள் என்று அர்த்தமல்ல.  அந்த மாயத் தோற்றத்தை ஏற்படுத்தி, தமிழகத்தைத் தனிமைப் படுத்தி, நமது இந்திய முகத்தை மறைத்து, பதவியில் அமர்ந்து, பூகோள விஞ்ஞான முறைகேடுகள் புரிந்து, உச்சபட்ச சுயநலம் வளர்க்கச் செயல்படும் தமிழகக் கட்சிகள் அவை என்று அர்த்தம்.  பாஜக தமிழகத்தில் ஒரு திராவிடக் கட்சி இல்லை என்றாலும் தமிழ், தமிழகம், தமிழர்கள் என்பதை மனதில் வைத்துப் போற்றி, இந்தியாவையும்  வணங்கி நிற்கும் ஒரு கட்சி.

 

2024 லோக் சபா தேர்தலில், அதிமுக-வுடன் அணி சேருவதால் கிடைக்கும் தமிழக எம்.பி-க்கள் எண்ணிக்கை (பாஜக மற்றும் கூட்டணி கட்சி எம்.பி-க்கள்) மத்தியில் பாஜக தலைமையில் ஆட்சி அமைக்க மிக அவசியம், திமுக மற்றும்  அதிமுக ஆகிய இரண்டு கட்சிகளையும் ஒரு சேர எதிர்த்தால் தமிழகத்தில் போதிய எம்.பி-க்கள் எண்ணிக்கை பாஜக-விற்குக் கிடைக்காது, அதனால் மத்தியில் பாஜக ஆட்சி அமைக்க முடியாமால் போகலாம் என்று ஒரு கணக்கு இருக்கிறது.  அதன் படித்தான்,  பாஜக இப்போது அதிமுக ஆட்சி முறைகேடுகளைப் பற்றி ஒன்றும் பேசாமல் பூசி மெழுகி, அதிமுக-வோடு உறவும் கூட்டும் வைத்து, திமுக-வை மட்டும் எதிர்க்கலாம் என்ற எண்ணம் சிலரிடம் உள்ளது. இப்படியான கணக்கு சிக்கலானது, இது தப்பாகப் போவதும் அதிக சாத்தியம்.  

 

2024 தேர்தலில் பாஜக-விற்கு, அதன் கூட்டணிக் கட்சிகளுக்கு, மற்ற மாநிலங்களில் கிடைக்கும் எம்.பி-க்களே  மத்தியில் ஆட்சி அமைக்கப் போதுமானது என்ற வலுவான கணக்கும் சேர்ந்து இருந்தால், அண்ணாமலையின் தலைமையில் பாஜக தமிழகத்தில் அதிமுக-வையும் எதிர்க்கலாம். பயனற்ற ஆட்சிக்கு, ஊழலுக்கு, ஆட்சி முறைகேடுகளுக்கு மாற்றாக பாஜக-வை ஆதரிக்க நினைக்கும் சாதாரண மக்கள், திமுக தரப்பில் இருந்து மட்டும் இன்றி, அதிமுக தரப்பில் இருந்தும் வரலாமே? 

திமுக-வை முன்பு ஆதரித்த சாதாரண மக்களில் பலர், கருணாநிதியின் மகன் ஸ்டாலின் இப்போது முதல் அமைச்சராக இருக்கும் போதே அண்ணாமலையால் பாஜக-விற்கு ஈர்க்கப் படலாம். அது சாத்தியம் என்றால், ஜெயலலிதா இல்லாத அதிமுக-வின் பொம்மைத் தலைவர்களிடம் இருந்து சாதாரண மக்கள் பலர் விலகி வந்து, உயிர்ப்பான அண்ணாமலையின் பாஜக-விற்கு  ஓட்டளிக்க வாய்ப்பும் அதிகம்.  

 

எந்தப் பெரிய காரியத்தைக் கையில் எடுப்பதற்கு முன்னும் வெற்றி நிச்சயம் என்றில்லை. திமுக, அதிமுக ஆகிய இரண்டு கட்சிகளையும் எதிர்ப்பது மிகப் பெரிய காரியம்தான். இந்தி புரியாத தமிழகத்தில் மோடியும் அமித் ஷாவும் மக்கள் செல்வாக்கை நேரடியாக அதிகம் பெறுவது நடக்காது. தமிழகத்தில் மோடியை முன்னிறுத்த (அதைவிட, பாஜக-வை சாதாரண மக்களிடம் நெருக்கமாகக் கொண்டு செல்ல) மோடியின் நம்பிக்கையைப் பெற்ற அண்ணாமலை மாதிரியான ஒரு ஒளிமிக்க தமிழகத் தலைவர் அவசியம்.

 

இரண்டு பெரிய திராவிடக் கட்சிகளையும் எதிர்ப்பதற்கான காலம் இதுதான். அதற்கான தமிழக பாஜக தலைவர் கிடைத்திருப்பதும் இப்போதுதான். அந்தச் செயலை ஆதரிக்கக் கூடிய வலுமிக்க மத்தியத் தலைவர்கள் பாஜக-வில் இருப்பதும் இப்போதுதான் – இது போகப் போக நிச்சயமாகும். அண்ணாமலையின் வீரத் தலைமையில் - அவருக்கு இருக்கும் திறமையான அர்ப்பணிப்புள்ள இரண்டாம் கட்டத் தலைவர்களின் துணையோடு -  இந்தப் பெரிய காரியம் இப்பொது முயற்சிக்கப் படாவிட்டால் பின்னால் சாத்தியம் ஆவது இன்னும் கடினம். நரேந்திர மோடி நல்ல ஆரோக்கியத்துடன் உச்சத்தில் இப்போது இருக்கும்போது, அண்ணாமலை இதை முயற்சிக்கவும் அதில் பலன் காணவும் வாய்ப்புகள் அதிகம். அதனால் காலம் தன்னைக் காதில் அழைப்பதாக அண்ணாமலை இப்போது உணர்கிறார்.

 

இந்த முயற்சி இன்று தோற்றாலும், அதற்கான உத்வேகமும் அடித்தளமும் தமிழகத்தில் வலுவாக அமைக்கப் படும் - அண்ணாமலையின் இந்த இளம் வயதிலேயே.  மத்தியில் மோடியின் தலைமை பாஜக-விற்கும் நாட்டுக்கும் எவ்வளவு முக்கியம் வாயந்ததோ, அதற்கு ஈடானது அண்ணாமலையின் தலைமை தமிழ்நாட்டு பாஜக-விற்கும் தமிழ்நாட்டிற்கும்.

 

சரி, ஓரமாக ஒரு விஷயத்தையும் பார்க்கலாம். ‘நாம் தமிழர் கட்சி’த் தலைவர் சீமான் திமுக-வையும் அதிமுக-வையும் ஒரு சேரப் பொதுவெளியிலும் தேர்தல்களில் எதிர்க்கிறார். சென்ற 2021 தமிழக சட்டசபைத் தேர்தலில் அவர் கட்சி சுமார் 7 சதவிகித வாக்குகளைப் பெற்றது.   அவர் திமுக, அதிமுக ஆகிய இரு கட்சிகளைத் தொடர்ந்து எதிர்ப்பதற்கும்,  அண்ணாமலையின் தலைமையில் பாஜக அந்த இரு கட்சிகளையும் எதிர்த்து அரசியல் செய்யும் காட்சிக்கும் வேறுபாடு இருக்கிறதா? இருக்கிறது.

 

திமுக, அதிமுக, நாம் தமிழர் கட்சி மூன்றுமே விரும்பத் தகாதவர்கள் என்பதை டக்கென்று எடுத்துக் காட்ட ஒரு உதாரணம் சொல்லலாம். இரண்டு நெடுநாள் கொள்ளைக் காரர்களை அம்பலப் படுத்த முனைபவர்கள் இரண்டு வகை. ஒருவர், அந்த இருவரைத் தாண்டி அவர்களின்  இடத்தைப் பிடிக்கக் காத்திருக்கும் தந்திரமான மூன்றாவது கொள்ளைக் காரர்.  இரண்டாமவர்,  அந்த இருவரையும் அப்புறப் படுத்தி அமைதியை நிலைநாட்ட முனைபவர். அந்த இரண்டாமவர் அதற்குச் சரியான நபராக இருந்தாலும், அவர் துணிந்து முன்னுக்கு வந்து தனது முயற்சியில் தீவிரமாக ஈடுபட்டால்தான் மக்கள் அவரை அடையாளம் கொண்டு ஆதரிப்பார்கள்.  இல்லாவிட்டால் சோர்ந்து கிடக்கும் மக்களிடம் அந்த முதலாமவர் இன்னும் அதிக ஓட்டுக்கள் பெறுவார்.  

 

அண்ணாமலையின் எண்ணம்  முயற்சிக்கப் படுவது சரிதானே?

 

* * * * *

(யாரும் பகிரலாம்)

Justice K M Joseph Asked, “Do You Know Who Is Periyar?” We Could Respond: "Yes, We Do!"

  

          -- RVR

 

During a hearing in the Supreme Court recently, in a case for enquiry into hate speech directed towards minority communities, Justice K M Joseph asked Solicitor General Tushar Mehta, “Do you know who is Periyar?”  

 

The judge was referring to the late E V Ramasamy of Tamil Nadu, affectionately called by his small number of followers as “Periyar” (meaning, ‘respectable elder’) and considered by them as a ‘rationalist’.  The judge seemed to imply that Periyar was some great social reformer and that what he said or did about religion or caste, especially Hindu religion, and its castes, was to be viewed with approbation – and so even a court may mention his name, to remember him as a guide for a good way of life.  That is why the judge should have asked that question – otherwise he would not have suddenly mentioned the name of Periyar who was not a subject matter of the case.  

 

Did the judge know that Periyar, or EVR, spoke with utmost derision and wild contempt for the Hindu religion and its practices, not once but on numerous occasions? That EVR himself was widely viewed as dishing out hate speeches and hate acts against Hindus? 

 

The 2011 Census of India says that Hindus make up 79.8% of India’s population. Anyone knows that a vastly overwhelming majority of Hindus follow their religion and religious practices. Tamil has an adage that means: "Don't live in a town that has no temples" (கோயில் இல்லா ஊரில் குடியிருக்க வேண்டாம்).  The wise old Tamil poetess Avvaiyar said, "Worshipping at a temple is immensely good" (ஆலயம் தொழுவது சாலவும் நன்று). 

With devotion Hindus visit temples and pray before idols of Gods.  But Periyar was known as an idol-breaker, especially a Ganesh idol, and that is how every believing Hindu remembers him. It was that Periyar whom Justice K M Joseph named to commend in open court.

Nobody who denounces Hindu religion and ridicules it constantly, like EVR did, can hope to become a leader of any section of Hindus.  EVR himself was not a leader of any sizeable segment of the public, Hindus or others.  He was only accepted as a sort of ideological mentor for a handful of people – maybe a hundred of them – some of whom became active in politics and some rose as political leaders.  Those political leaders, beginning with the late C N Annadurai and including late M Karunanidhi, would hail EVR but were not so openly and virulently anti-Hindu like EVR. They took pride in being “rationalists” and they made fun of Hindu religion or its practices somewhat gently in comparison – that’s all.

 

There is another thing.  Someone may be a political leader, even a mass political leader, and win elections. That does not give a right to that political leader to vilify and ridicule the widely accepted religious beliefs of the people who voted for him or others he is elected to govern.  People, especially the poor and the downtrodden, vote in favour of a party or a leader for many reasons, or even fears. That is no indication they endorse all the views of their representatives, especially on religion.  If a Muslim becomes a chief minister of a state, does it mean all the Hindus of the state endorse Islam, or the other way round? Without any political following of his own, EVR openly and crudely bashed Hindu religion and its beliefs. That is even more indefensible. 

 

EVR was a Hindu-vilifier, and a known brahmin-hater.  He was not seen or accepted as a reformer by any mentionable section of the Hindu population.

 

What does a social or religious reformer do, and how is one known as such? He must create such an impact on a good section of the people that they should give up or change some entrenched beliefs or practices associated with a community or religion for a better way of life as they feel in their hearts.  EVR did nothing of that sort. His atheism and derision of belief in God was hailed by a handful of people, for whatever reason, and those people who became political leaders would keep a picture of EVR in their rooms and offices and in all their newspaper advertisements.  That is like keeping a mascot, nothing more.

 

By general practice, Congressmen keep a picture of Mahatma Gandhi, Dravidian parties in Tamil Nadu keep a picture of EVR – and court rooms in some countries may keep a picture of a Lady of Justice.  But we need to assess each of the performers on what they do, and how correct they are in their utterances – not by looking at whom they adore or what picture they keep.

 

M K Stalin, the current DMK chief minister of Tamil Nadu, would hail EVR, as part of the political posture of the DMK.  But his wife devoutly visits many temples in Tamil Nadu and offers pujas and prayers, as it appeals to her.  Outside some Hindu temples, including the famed Srirangam temple, and across Tamil Nadu the DMK government in the past had put up statues of EVR with his well-known words inscribed on the pedestal, viz: “There is no God, no God. God does not exist. One who created God is a fool. One who has propagated God is a scoundrel. One who prays to God is a barbarian”.  These statues are still there.  Hindus just pass by these statutes, visit temples, and pray, like Mrs M K Stalin would do.

 

  The heart of the matter in the judge’s question, is really this: The Hindu population of Tamil Nadu, like in most parts of India, are a tolerant community.  Of course Hindus did not, and have not, assembled on the streets in huge numbers and vociferously demanded the removal of those Periyar statues put up by the DMK state government, or at least the removal of the viciously offending words of EVR inscribed on their pedestals. Does it mean Hindus look upon EVR as a great savant or reformer to be revered? No. Hindus, including Mrs M K Stalin, just ignore EVR and the abusive inscriptions on the pedestals of his statues and go about their religious beliefs and practices quietly and firmly.  Leaders who need a mascot for their political parties and campaigns may eulogise EVR and keep his picture, but Hindus ignore EVR and keep going their ways in temple visits and worship.

Now, something on the side lines. We all know that Justice K M Joseph is a Christian. We must certainly trust his neutrality and his judicial intent to render proper justice. In his honest impression, EVR or Periyar, though he derided Hindu Gods and Hindu religion openly and repeatedly, was someone who could be approvingly referred to in a court room when discussing a social conflict.  In a like context, what if a Hindu judge were to approvingly name in a court room an Indian Christian, if there were one, who had been publicly ridiculing Christ and Christian beliefs? How would the leaders of our minorities, and our vigilant media too, view that event if it were to occur? They better keep in mind that niceties matter at both ends.

 

So, when men in authority ask, “Do you know who is Periyar?”, how would you react as a believing Hindu, as one among the majority in India?  Mostly you would want to do what the Tamil Nadu Hindus have been doing with Periyar. Smile and pray for your good. If even a Ram temple Babar pulled down could be re-established over time, EVR and his political disciples would wane. Keep patience and keep hope. Our democracy is feeble, yet resilient.

 

* * * * *