பங்களாக்காரனும் பழங்குடி மக்களும்

நினைத்துக் கொள்ளுங்கள் - உங்களுக்கு மிக விஸ்தாரமான ஒரு பங்களா இருக்கிறது. பங்களாவில் ஒரு பெரிய தண்ணீர்த் தொட்டி உண்டு.  தண்ணீர் வரவழைத்து அதில் நிரப்ப இருக்கும் சூப்பர்வைசரே, நிரப்பும் போது  கமுக்கமாக  அண்டா அண்டாவாகத் தன் பேரப்பிள்ளைகள்  குடும்பத் தேவை வரை அள்ளிக் கொள்கிறார். அவர் கீழ் வேலை செய்யும் பணியாாட்கள் பலரும் நைசாக வாளி வாளியாகத் தங்களுக்காக மொண்டு கொள்கிறார்கள். தண்ணீர் கொண்டு வர வேண்டிய சில லாரிக்காரர்களும் வராமல் டேக்கா கொடுக்கிறார்கள், அல்லது டெலிவரி செய்யவேண்டிய அளவை மறைத்துக் குறைவாகக் கொட்டுகிறார்கள் - இப்படியும் நீரை அபகரிக்கிறார்கள்.  இதுவும் போக, தொட்டியில் சிலர் திட்டமிட்டுத் துளைத்த  சிறிய பெரிய ஓட்டைகள் வழியே நீர் விரயமாகிறது.      

அப்படியானால் பங்களாக்காரன் தலையில் பலபேர் மிளகாாய்த் தோட்டம் வளர்த்து அரைக்கிறார்கள் என்றுதானே அர்த்தம்?

பொதுமக்களாகிய நாம்தான் பங்களா சொந்தக்காரர். நாம் செலுத்துகிற வரிகள்தான் நம் தண்ணீர்த் தொட்டியில் சேர்ந்து நமக்குப் பயன் தரவேண்டிய நீர். "போதும்! மற்றதெல்லாம் சட்டெனப் புரிகிறது" என்கிறீர்களா? சரிதான்.

சில சமயம் அண்டாக்காரனை விட வாளிக்காரன் அதிகமாக எடுக்கிறான்.  ஓட்டை வழிக் களவாணிகள் சிலர், அந்த இருவருக்கும் சலாம் போட்டுக்கொண்டே அவர்களையும் மிஞ்சுகிறார்கள். அவரவர் சாமர்த்தியம், பங்களாக்காரன் துர்பாக்கியம்.                

சூப்பர்வைசர்களை மாற்றிப் பார்த்தால் புதியவர்களும் அப்படியே இருக்கிறார்கள். சில சமயம் அவர்களுக்குள்ளே கூட்டணி வைத்தும்  பங்களாக்காரனையே மிரளவைக்கிறார்கள்.  கடைசியில் அசல் பங்களாக்காரனே 'சூப்பர்வைசர்தான் உண்மையான பங்களாக்காரன். ஏதோ நமக்கு இலவச சொட்டு நீராவது அவனிடமிருந்து கிடைத்தால் சரி' என்று அமைதியாகிறான்.  அதே போல்   இலவசங்களைக் தூக்கிக் குடுத்து சூப்பார்வைசரும் பேர் வாங்கிக் கொள்கிறார்.

இப்படியாக, சுதந்திரத்திற்குப் பின் காலம் காலமாகப் பொதுமக்களின் வரிப்பணம் பெரிதும் ஊழல்வாதிகளால் ஏப்பம் விடப்படுகிறது, அதனால் நாட்டின் பொருளாதார வளர்ச்சி தடைபடுகிறது, மக்களின் வாழ்க்கை வளம் பின்தங்குகிறது என்பதும் ஊரறிந்த உண்மை. ஆனால் நீதிமன்றங்களால் சட்ட ரீதியாக ஊழலை நிரூபித்ததாக எளிதில் கருத முடியவில்லை, ஆகையால் அதைக் கட்டுப் படுத்தவும் முடியவில்லை.  இதை ஊழல்வாதிகளும் நன்றாகப் புரிந்துகொண்டு ஜமாய்க்கிறார்கள்.   ஒரு உதாரணம் இதை உணர்த்தும். 

கொடிய குற்றமான கொலைகள் நடந்து கொலையாளிகள் பிடிபடும்போது அவர்களில் பெரும்பாலோர் போலீசாரிடம், தான் கொலை செய்தவர்கள் என்று ஒப்புக் கொண்டு, ஏன் குற்றம் செய்தோம் என்றும் தெரிவிக்கிறார்கள்.  ஆனால் இதுவரை எந்த ஊழல்வாதியாவது ரெய்டு நடந்தாலும், ரொக்கமோ தங்கமோ சொத்தோ ஆவணங்களோ கைப்பற்றப் பட்டாலும், “நான் ஊழல் செய்துவிட்டேன்” என்று ஒப்புக் கொள்கிறாரா? இல்லை. கைதாகி போலீஸ் வேனில் ஏறும்போதும் புன்முறுவல் காட்டி, கை அசைத்து கம்பீரமாகத்தான் காட்சி தருகிறார்.  ’நீங்கள் கண்டுபிடித்த ஊழல் சொத்து கையளவு, கண்டுபிடிக்க முடியாதது கடலளவு’ என்றுகூட நினைப்பாரோ என்னவோ! 

    ஆயிரத்தில் ஒரு ஊழல் விவகாரம் வழக்காக  வந்து, முடிவில் குற்றவாளி தண்டனையும் பெற்றுவிட்டால் அப்போதும் அவர் குற்றத்தை ஒப்புக் கொள்வதில்லை. பெரிய தலைவராக இருந்தால், கட்சிக்குள் அவர் இன்னும் புனிதத் தன்மை பெறலாம். ஜெயிலுக்குள்ளும் செல்வாக்காக இருக்கலாம். பார்க்கிறோமே!

நாட்டின் பொருளாதார முன்னேற்றத்தை நசுக்குவதில் முக்கியமாக ஊழலும் அதைத் தொடரும் வரிப் பண இழப்பும் பங்கு வகிக்கின்றன. ஆனால் இந்தக் கேட்டை உருவாக்கும் லட்சக்கணக்கான ஊழல்வாதிகள் – கொசு அளவிலிருந்து யானை சைஸ் வரை - பிடிபட்டு தண்டிக்கப் படுவதில்லை. கொலையாளிகள், ஜேப்படி செய்பவர்கள், ஹெல்மெட் அணியாமல் இருசக்கர வாகனம் ஓட்டுபவர்கள் ஆகியோர் பலர் பிடிபடுகிறார்கள், தண்டனையும் பெறுகிறார்கள். நல்லதுதான். ஆனால் எண்ணிக்கையில் இவர்களைவிடப் பல நூறு மடங்கு அதிகமாக வலம் வந்து, நாட்டு மக்களின் சந்தோஷத்தையும் வளர்ச்சியையும் மறைமுகமாகக் குலைக்கும் ஊழல்வாதிகள் அகப்படுவது இல்லை. அதாவது, ஓரமாக கள்ளு குடிப்பவர்களும் பீடி புகைப்பவர்களும் மாட்டுகிறார்கள். ஆனால் பொதுவெளியில் கூட்டம் கூட்டமாக கஞ்சா நுகர்பவர்கள் மஜாவாகத் திரிகிறார்கள்.
 

        ஊழலால் நமது வரிப் பணம் கோடி கோடியாக வீணாவது இதுவரை பெரிதாகத் தடுக்கப் படவில்லை.  இதற்கு நிவாரணமே இல்லையா என்று கேட்டால், இருக்கலாம் என்ற வகையில் ’சோளகர்’ எனும் பழங்குடி மக்கள் நமக்கு ஆசை காட்டுகிறார்கள். கடவுள் மீது பாரத்தைப் போட்டுத்தான் அதைப் பரீட்சை செய்து பார்க்கவேண்டும்.   

ஈரோடு மாவட்டம், தளவாடி ஒன்றியத்தில் உள்ள சோளகர் தொட்டியில் பெருவாரியாக வசிப்பவர் 'சோளகர்' எனும் பழங்குடி மக்கள்.  அவர்கள் ராகிப் பயிர் விதைக்கும் போது, பல வழிகளிலும் பயிர் இழப்பு ஏற்படாமல் இருக்க ஒரு பிரார்தனை செய்வதுண்டாம். அதாவது, "காத்தவர் தின்னது போக, கண்டவர் தின்னது போக, கள்வர் தின்னது போக விளைய வேணும் சாமி" என்று கும்பிட்டு விதைப்பார்களாம்.

மகசூல் குறையாமல் இருக்க சோளகர்கள் கடவுளைக் கும்பிடுவது போல், வரி வசூல் காக்கப் பட பொதுமக்களாகிய நாமும் பிரார்தனை செய்துகொள்ளலாம். எப்படி? "அமைச்சர் அள்ளியது போக, அதிகாரி அமுக்கியது போக, வணிகர் வஞ்சித்தது போக, கான்ட்ராக்டர் கரைத்தது போக, கஜானா நிறையணும் சாமி" எனக் கும்பிட்டு வரி செலுத்தலாம்! நெஞ்சைத் தொட்டுச் சொல்லுங்கள் – ஊழலைக் குறைத்து வரிப் பணத்தை தேச நலனுக்குத் திருப்ப இதை விடச் சிறந்த வழி இருக்கிறதா?   

* * * * *

Copyright © R. Veera Raghavan 2017

Kovind and Meira Kumar – A Tale of Two Dalits

We have two individuals wanting to become the next Indian President, India's Constitutional head of state.  One is favoured by the ruling BJP-led NDA and the other by a seventeen-party Opposition headed by the Congress.  Obviously Mr Ram Nath Kovind goes well with his principal supporter, the BJP, as Ms Meira Kumar will suit her proposing Opposition parties if they were governing India as a coalition.  That is fine.  After all, the President mostly plays a nominal role, and any prime minister likes to see someone compatible with him occupy that post.

By now everyone is aware that both Kovind and Meira Kumar are Dalits. He belongs to the BJP and she, to the Congress - both long-timers in their parties.  Neither of them ill-fits the office of President, but with more guaranteed votes Kovind should win. This far it is simple. Then, are there any troubling issues?  Yes, there are some to talk about.

Our politicians are keen to project a Dalit as our next President, banking surely on his or her Dalit identity more than the candidate's individual merits.  When the BJP fielded Kovind, immediate comments arose widely, and rightly, that the party had surprised and jolted the Opposition. Why? Was it because Kovind was such a towering personality in public life with an all-India appeal, whom the Opposition felt compelled to embrace shelving their plans for a contest? Not that way.

  

Parties opposing the BJP were rattled for this reason.  All political parties wish to be seen as the guardian angel and protector of India's harassed Dalits – though they are not acting that way.  When the ruling BJP unveiled a Dalit candidate for President, the seventeen rival parties which least anticipated that move were confused about their reaction.  Should they welcome that candidate or denounce him like they might do with any non-Dalit contestant?  Finally, they did their best by putting up Meira Kumar, another Dalit, to be elected President.  Since they cannot easily justify rejecting a Dalit Kovind, a leader of the Opposition parties cleverly explained their gearing up against Kovind as an 'ideological battle', whatever he wished to mean.

Probably the BJP too tactfully opted for Kovind so they could leave the Opposition in shock and disarray for a while, and ensure support for their candidate in some doubtful quarters.  Parties arrayed against the BJP have retaliated by proposing Meira Kumar as a contender - a Dalit to blunt the edge of an opposing Dalit. In effect, they are launching a rocket to neutralize a similar enemy rocket coming at them.  That is all right, but surely they are not acting in the cause of their rocket as they claim.

As a nation, we can't take pride in phony wars of political parties that ride on the back of a Dalit purely for promoting their stance or staying afloat in political combats.  In the present scenario, Meira Kumar is a respectable politician, a former Lok Sabha member and a former speaker of that House. She would fill the office of President well enough for normal Presidential duties.  But Kovind, with his varied background and experience in the political field, will do equally well in that position, though he is less known to the public. You won't expect him, as President, to give pin-pricks and anxious moments to the NDA government, while no one can be sure about Meira Kumar's inclinations if she now enters that office. Further, projected by the NDA, Kovind has the numbers behind him, and Meira Kumar knows this.  She should know too that she is pitted against Kovind so the Opposition may assert they backed a Dalit in the Presidential race, rather than leave all credit to the BJP for doing so.  So it is a pretentious battle. When a seventeen-party Opposition that has presence from Kashmir to Kanyakumari engages in it, you know how far the malady of mock sympathy has spread.

Does it mean the Opposition should have chosen a non-Dalit to fight Kovind? No, that is not the point. Whoever began it, the game around Dalits has got well-set in Indian politics. Almost every party plays the game.  Real and well-meaning efforts in the political sphere to stand with and uplift Dalits are ineffectively few and rare.  It is also a complex difficult task.  Special legal measures devised for this purpose were not well thought out and they backfire more.  Anyhow, at the practical level the seventeen parties which have jointly put up Meira Kumar cannot take any blame for their selection, especially when the BJP first named a Dalit for President. If the Opposition had first announced Meira Kumar and the BJP had next come up with Kovind, you cannot fault that party either. But – never mind this repetition – any elected government that needs to work with a President must look for a functionary they could comfortably talk to and deal with.  Here Kovind scores over Meira Kumar, as she knows.

       With  all  this,  the seventeen  Opposition parties have, by personal example, sent out an unintentional good message to all Indians.  One has to be quite alert to sense that message. Want to know what it is?

According to the seventeen parties, Kovind cannot do well as President.  He is of course a Dalit and a lawyer, and had been twice elected to the Rajya Sabha.  He has also been the governor of Bihar for twenty-two months, and has been applauded for his role as governor - by the state chief minister who is a key ally of the Congress. The seventeen parties will further know that Kovind has done appreciable charity work, holds a clean reputation and has faced no corruption charges in his public life.  Still, the seventeen parties consider Kovind as just not good enough to be elected President. They could be right or wrong, but the message they give out is sound and strong.  This is their message: "In any election, never look at a candidate's caste, this or that, Dalit or non-Dalit. Vote the contestant if he or she best fits the job among those running, else turn away from that individual. That's what our party MLA's and MP's will aim to do when voting India’s next President. Dear fellow Indians, just go by the principle of our appeal - whether we are right or not in working our principle!" Marvellous, isn't it?

* * * * *

Copyright © R. Veera Raghavan 2017

அம்புஜம் பாட்டி அலசுகிறாள்: கோபாலகிருஷ்ண காந்தியின் புது மந்திரம் - காக்க காக்க, முத்துவேல் காக்க!

கோபாலகிருஷ்ண காந்தியைப் பத்தி கேள்விப் பட்டிருப்பேள். சோனியா காந்தி, ராகுல் காந்தி மாதிரி சாதாரண காந்தி இல்லை அந்த மாமா. அவர் மஹாத்மா காந்தியோட பேரன். ராஜாஜிக்கும் பேரன். முன்னாள் ஐ.ஏ.எஸ், முன்னாள் மாநில கவர்னர்ங்கற பேரும் இருக்கு. அப்டின்னா மாமாக்கு மனசுக்குள்ள எவ்வளவு பெருமையா இருக்கும்? அதெல்லாம்  இருக்கவேண்டியதுதான்.

முத்துவேல் கருணாநிதிக்கு – நம்ம கலைஞருக்குத்தான் - மத்த கட்சி அரசியல் சகாக்கள்ளாம் கூடி ரண்டு நாளைக்கு முன்னால ஒரு பாராட்டு விழா நடத்தினா. அவரோட 94-வது பொறந்த நாளுக்கும், அவர் சட்டசபை எம்.எல்.ஏ-வா அறுபது வருஷம் பூர்த்தி பண்ணினதுக்கும் சேர்த்து கொண்டாடின விழா. நான் இப்ப ஜீவிச்சு இருந்தேன்னா, வயசுல கருணாநிதிக்கும் பெரியவளாத்தான் இருப்பேன். அதுனால அவருக்கு என்னோட மனமார்ந்த ஆசிகள் உண்டுன்னு சொல்லிப்பேன்.

அந்த பாராட்டு விழா நடந்த அன்னிக்கு கோபாலகிருஷ்ண காந்தி ஹிண்டு இங்கிலிஷ் பேப்பர்ல ஒரு கட்டுரை எழுதி இருந்தார், நீங்களும் படிச்சிருப்பேள். அதுல அவர் கருணாநிதியோட அருமை பெருமைன்னு விவரிக்கறார். சில சில வாக்கியங்கள்ள, அவர் என்ன சொல்றார்னு அவருக்கே தெரிஞ்சா சரின்னு வச்சுக்கலாம். அதுக்கு உச்சமா அவர் கட்டுரைலேர்ந்து ஒரு உதாரணம் சொல்றேன். கருணாநிதிக்குள் ”மறைந்திருப்பதாக சந்தேகிக்கப்படும் தெய்வம்-நோக்கிய தன்மை” (”his alleged ‘hidden’ godward-ness”) அப்டின்னு ஏதோ எழுதி கருணாநிதியை என்னவோ சிலாகிக்கறார்.  பகவானுக்குத் தான் புரியணும்!  எழுதினவர் செயின்ட் ஸ்டீபன் காலேஜ்ல எம்.ஏ ஆங்கில இலக்கியம் படிச்சிருக்கார். கொஞ்சம் தெளிவும் சேர்ந்து அவரோட ஆங்கிலப் புலமை சிறக்கட்டும்னு நான் வாழ்த்தினா தப்பில்லை. சரி, இதெல்லாம் போகட்டும்னு விட்டுடலாம். ஆனா வேற ஒண்ணும் அவர் எழுதினதுல இருக்கு. அதை சொல்லியே ஆகணும்.

கருணாநிதியோட வெளிப்படைத் தன்மை-னு ஒரு விஷயத்தை கோபலகிருஷ்ண மாமா ரொம்பவே உசத்திச் சொல்றார். அவர் எழுதினதை அப்டியே இங்க தமிழ்ல தரேன். என்னை மாதிரி மூச்சைப் பிடிச்சுண்டுதான் நீங்களும் படிக்கணும். ரெடியா? இதோ படிங்கோ: “அவரது மகளின் தாயை அவர் அங்கீகரித்தாரே, அது மாதிரி அசாத்தியமான வெளிப்படைத் தன்மை பொது வாழ்வில் எத்தனை பேரிடம் இருந்தது?”

   ஒரு வேண்டாத  விஷயத்தை,  கூடாத விதத்துல முழங்கறது எப்டின்னு காட்டிருக்கார் கோபாலகிருஷ்ண காந்தி.   அவர் என்ன சொல்றார்ங்கறதை, பின்னணி விவரங்களோட இப்டி விளக்கிச் சொன்னா நன்னா புரியும். ”கருணாநிதியோட மனைவி இருக்கறபோதே அவர் வேற ஒரு பொண்ணையும் துணைவியா சேத்துண்டார். அந்தத் துணைவியோட குடும்பம் நடத்தி அவாளுக்கு ஒரு பொண் குழந்தையும் பொறந்தது. அந்தப் பொண் குழந்தை இப்போ பெரிசா வளர்ந்து அதைக் கட்சிலயும் கருணாநிதி ஒரு தலைவரா ஆக்கிட்டார். அந்தப் பொண் குழந்தையோட அம்மாவை, அதாவது தன்னோட  துணைவியை, கருணாநிதி மறைச்சு வைக்கல.  தைரியாமா, எல்லார்க்கும் தெரியறா மாதிரித்தான் அந்தத் துணைவியோடயும் அவர் வாழ்க்கை நடத்தினார்.  அந்த ரண்டாவது வாழ்க்கையையும் வெளிப்படையா வாழணும்னா, மனுஷருக்கு என்ன அசாத்தியத் துணிச்சல்! அந்த மாதிரித் துணிச்சல் வேற யார்கிட்ட இருந்தது?”

இது மட்டும் இல்லை. மத்த தலைவர்களோட ஒப்பிட்டுத்தான இப்டி ஒரு பாராட்டை அவர் கருணாநிதிக்கு சமர்ப்பணம் பண்றார்? அப்டின்னா கோபாலகிருஷ்ண காந்தி மத்தவாளுக்கும் ஒண்ணு சொல்றார்னு அர்த்தம்: ”பொது வாழ்க்கைல இருக்கற ஆண்கள் பல பேருக்கு, வேற ஒரு பொண்ணோடயும் வாழ்க்கை அமைஞ்சிருக்கும்.  அதெல்லாம் வெளில சொல்லிக்காம மறைச்சு மறைச்சு ரகசியமா வச்சுக்கறா.  அப்டில்லாம் அவா இருக்கப் படாது.  தமிழ்நாட்டுத் தலைவர் மாதிரி மஹா தைரியமா உலகத்துக்குத் தெரியப்படுத்தி உலா வரணும்” அப்டின்னு, சொல்லாம சொல்றார்.  சிரிப்பைத்தான் அடக்கிக்கணும்.

பாருங்கோ, பாராட்டு விழா நடந்தது கருணாநிதியோட பொது வாழ்க்கை சிறப்புக்காக. இள வயசுலேர்ந்து 94 வயசு நெருங்கற வரைக்கும் பொது வாழ்க்கைலயும் வேற துறைகள்ளயும் கொடிகட்டிப் பறந்தவர்னு, கூட்டம் கூட்டி அவரை கௌரவிச்சா. அயராத உழைப்பு, தமிழறிவு, மேடைப் பேச்சு, எழுத்து, அரசியல் சாமர்த்தியம்னு அவருக்கு உண்டான சிறப்பை சொல்லிண்டே போகலாம். ஒரு விமரிசகரா இருந்து நடுநிலையா பேசணும்னா அவரோட அரசியல் மைனஸ் பாயிண்டையும் தொட்டுட்டுப் போகலாம்.  இந்த நேரத்துல கோபாலகிருஷ்ண காந்தி அப்டி நடுநிலையா இல்லாட்டாலும் பரவாயில்லை. ஆனா, மனைவி இருந்தும் இன்னொரு பொண்ணை தன்னோட வாழ்க்கைத் துணைவின்னு அங்கீகரிச்சது கருணாநிதியோட அசாத்தியச் சிறப்பாக்கும், அப்டி இப்டின்னு எழுத வேண்டாம். 

கருணாநிதி அந்தக் காலத்து மனுஷர். எதோ இன்னொரு பொண்ணோடயும் வாழ்க்கை நடத்தினார், அவ்வளவுதான்னு அதை ஒதுக்கிட்டு கருணாநிதியோட பொது வாழ்க்கையை மட்டும் விமரிசனம் பண்றதுதான் சரி, நாகரிகம்.  அந்த விஷயத்துக்கு கிரெடிட் குடுத்து பேசணும்னா, குடும்ப அமைதிக்காக சாந்தமா இருக்காளே கருணாநிதியாட சட்டபூர்வமான மனைவி, அவாளுக்குத்தான் அந்த கிரெடிட் சேரணும்.   இதுக்கு மேல, கருணாநிதியைப் பாராட்டறதுக்கோ, அவரைப் பிலு பிலுன்னு பிடிச்சு கண்டனம் பண்றதுக்கோ இதுல விஷயம் ஒண்ணும் இல்லை.  ஆனா கோபாலகிருஷ்ண காந்தி இதை அஹா ஒஹோன்னு இப்ப பேசினதுனால, நான் அவரைப் பத்தி மட்டும் ஒண்ணு சொல்றதுக்காகத் தான் இந்த விஷயத்தை – அதாவது கோபாலகிருஷ்ண காந்தி புகழ்ந்து எழுதினதை – எடுத்துக்கறேன்.

ஒரு ஹிந்து மத ஆண்மகன், சட்டபூர்வ மனைவி இருக்கும்போது இன்னொரு பொண்ணோடயும் சேர்ந்து வாழறது சட்டப்படி தப்பு, மத்தபடியும் சரியில்லைன்னு எல்லார்க்கும் தெரியும். யார் அந்தத் தப்பை செஞ்சாலும் – அதுவும் பொது வாழ்க்கைல இருக்கறவர் செஞ்சா – ஒரு கட்டத்துக்கு மேல அந்த வாழ்க்கையையும் அங்கீகரிக்கறதுதான் விவேகம். அப்டித்தான் அதை சரி பண்ணமுடியும். அதைத்தான் கருணாநிதி பண்ணினார். இல்லாட்டி வேற புதுப் பிரச்சனைலாம் குடும்பத்துல பல பேருக்கு வருமே?  கருணாநிதியை அமோகமா பாராட்டணும்கற ஆசைலதான் கோபாலகிருஷ்ண மாமா தாட்பூட் இங்கிலிஷ்லயும் தத்துப் பித்துன்னு எழுதிட்டாரோ என்னமோ.  இதை நான் ஏன் மெனக்கெட்டு பேசறேன்னா, சொல் செயல் ரண்டுலயும் எளிமை, தெளிவு, நேர்மைன்னு இருந்தவா மஹாத்மா காந்தியும் ராஜாஜியும். அவாளோட பேரப் பிள்ளை இப்டிலாம் எழுதறதைப் பாத்தா கஷ்டமா இருக்கு. 

இன்னொரு விஷயம். எதிர்க் கட்சிகளோட அடுத்த ஜனாதிபதி வேட்பாளரா கோபாலகிருஷ்ண காந்தி இருக்கலாம்னு பரவலா இப்ப நியூஸ் வரது. அவரும் அதை மறுக்கலை. ஜனாதிபதியா வந்தாலும் வரலாம்னு இருக்கறவர் இப்டி அசட்டுத்தனமா பேசப்படாதேன்னு நினைச்சுக்கறேன். ஆனா அவரைப் பொறுத்தவரை, பதவி ஆசைன்னு வந்தா அசட்டுத்தனம், அது இதுன்னு பாக்க முடியாதுன்னு நினைச்சிருக்கலாம். ஜனாதிபதி வேட்பாளார் ஆக தி.மு.க-வோட ஆதரவு வேணும்னா, யாரும் நினைச்சுப் பாக்காத வகைல முத்துவேல் கருணாநிதியை துதி பாடினாத்தான் அது சாத்தியம்னு இப்டில்லாம் எழுதிட்டாரோ?

* * * * *

Copyright © R. Veera Raghavan 2017

Justice Karnan May Have Served India Well

What would happen if, instead of Justice C S Karnan, some other High Court judge was acting so funnily and passing such ‘orders’ like Karnan? And if that other judge is not a Dalit? He could not have carried on with more than 5 per cent of what all Karnan did or said or ‘ordered’ atrociously. He would have been tackled within the judiciary early on, which would be right. He would have been sternly criticised in public by all around, which would be justified. If Karnan was given a long rope that is understandable too.

The Indian public which followed Karnan news was clear about one thing, while Karnan did not grasp another. All including Dalits knew over time that Karnan did not inspire anyone, not even an ant, with his appalling statements or 'orders'.  Second, Karnan wrongly believed Dalits would rally around him and agitate uncontrollably if law and judges stood up to him and so he could go on saying or ‘ordering’ anything against other judges, even those of the Supreme Court. By projecting himself as a Dalit amidst his horrible conduct he was hurting poor Dalits, not espousing their cause.

In a letter to the prime minister, Karnan had named twenty judges, a few in the Supreme Court and many in High Courts, as being corrupt in office, but offered no proof against any of them.  This chiefly led to a contempt-of-court action against Karnan in the Supreme Court, before a bench of seven senior most judges of that court. He appeared once before the Supreme Court in that proceeding and spoke irrelevantly.  Then he was granted time to submit his reply to defend himself, but he neither filed a reply nor turned up at following hearings.  Meanwhile he began issuing laughable ‘orders’ against the seven judges who were trying him.  In the end the Supreme Court adjudged him guilty on 9th May.

Before ruling that Karnan was guilty of contempt, the Supreme Court did well to direct his medical examination to know if he was of sound mind and had the capacity to understand what all he was doing, from a legal point of view. Karnan declined to take a medical examination, claiming he was all well in his mind. Still, however, he continued with his outrageous ‘orders’ against those seven Supreme Court judges, asking for their medical examination too, unseating them from the Supreme Court, calling them to appear in his 'residential court' at Kolkata and announcing a five-year jail term for those judges. But none of Karnan’s ‘orders’ like these had any force since much earlier, at the beginning of the contempt action against him, the Supreme Court had stripped him of all his judicial and administrative powers.

If some thought Karnan was perhaps deficient in mind in legal terms - to be issuing such kinds of orders nonstop - they must look at this.  When the Supreme Court finally held Karnan in contempt and punished him with a six-month imprisonment, he did not issue one more tit-for-tat ‘order’ holding the seven Supreme Court judges in contempt of his ‘court’.  He did not also call them before his 'court' anymore. Instead, he approached the Supreme Court - that is, the same seven judges whom he earlier ordered as removed - to recall the judgement and punishment they handed. This shows Karnan was never legally out of his mind. All along he had carried on with his monstrous ‘orders’ and defiance because he believed even the Supreme Court judges would not dare to punish him when he was taking cover under his Dalit status. But when the highest court confronted him with restraint and dignity, and punished him in the end, he realised that his hollow audacity had not shielded him. Then he quickly went into hiding to evade arrest - he is yet to be traced - and applied to the Supreme Court through his lawyer for recalling its judgement on some pleas.  

Don't you see, the moment the Supreme Court held him guilty and ordered jail for him he began acting like anyone faced with a court order, who wished to follow court procedures for lifting that order. So let no one imagine that a person out of his mind was insensitively punished by the Supreme Court.  And we should also know: By law, a medically recognised insane person is excused and let off when tried for an offence done out of such insanity.  But when mere immaturity, foolishness or arrogance are behind an offence, the offender is not excused and he must take punishment. 

The Supreme Court was really lenient on Karnan. The ‘orders‘ he issued against the seven judges of the Supreme Court even as they were trying him were also acts of contempt of court.  But here the Supreme Court rightly ignored Karnan and did not launch actions against him on those fresh acts of contempt.

Some may still have a question if the Supreme Court was right in giving a long rope to Karnan, and in being so lenient on him. Yes, the court was right. It is true that poor Dalits suffer injustice in many ways in several parts of India. When the country is addressing this complex issue, Karnan was falsely crying out that he was being victimised because he was a Dalit. The judiciary had to give a clear and undoubted impression to all concerned – many of whom would not know the full facts surrounding Karnan – that Karnan was not singled out or victimised in any way and that he was himself all at fault. As several judges of the Madras High Court and of the Supreme Court patiently bore his lengthy onslaught, Karnan scaled new heights of stupidity through his successive ‘orders’, to the point no one would want to defend him.  Many in public life did not wish to speak against him so they are not misunderstood. All hoped that the judiciary should check him, and the Supreme Court did it. The court cannot do a Karnan to Karnan, and had to act slowly and soberly as we witnessed. This is a moment of quiet pride for our judiciary in doing a self-cleansing act with courage and dignity. Give a big salute to the Supreme Court and to those seven judges.

Karnan will surely be remembered for one thing. No other high ranking individual had dared to humiliate and defy the judiciary so publicly and so nonchalantly.  When the Supreme Court brings such an offender to justice and sends him to jail, it is a message to all little brothers in public life or government service who freely break laws for personal gains, that they should watch themselves. Here, though not intending, Karnan has helped showcasing the prowess and majesty of our laws and law courts, whatever the status and background of the man before the court. That way, he may have served the nation well.

* * * * *

Copyright © R. Veera Raghavan 2017

கர்ணன் கவலை தருகிறார்

        பொது  நலனை நினைத்துப் பார்க்கிறவரா நீங்கள்? அப்படியானால் ஹை கோர்ட் நீதிபதி கர்ணன் உங்களுக்குக் கவலையும் வேதனையும் அளித்திருப்பார்.  கோபத்தையும் கொடுத்திருக்கலாம்.

      என்ன செய்தார்  நீதிபதி கர்ணன்?  சர்ச்சைக்குரிய ஒன்றைச் செய்தார். அதாவது, சில சுப்ரீம் கோர்ட் நீதிபதிகள், பல ஹை கோர்ட் நீதிபதிகள் உட்பட இருபது நீதிபதிகளின் பெயர்களைக் குறிப்பிட்டு அவர்கள் தங்கள் பணியில் ஊழல் செய்தவர்கள் என்று பிரதமருக்குக் கடிதம் எழுதிக் குற்றம் சுமத்தினார். அவருடைய நீதிமன்றப் பணியாக செய்த காரியம் அல்ல இது. ஒரு சாதாரண மனிதனாக அவர் புரிந்த செய்கை இது.  ஆகையால் இது பற்றி மேலும் பேசும்போது, அவரை 'கர்ணன்' என்று மட்டும் குறிப்பிடுவது சரி என்று தோன்றுகிறது.  இதில் வேறு அர்த்தம் இல்லை.

       கர்ணனின் குற்றச்சாட்டுகள் தவறானாவை, ஆதாரம் இல்லாதவை என்ற அடிப்படையில் ஏழு நீதிபதிகள் கொண்ட சுப்ரீம் கோர்ட் பென்ச் தாமாக முன் வந்து அவர் மீது கோர்ட் அவமதிப்பு நடவடிக்கை எடுத்தது. அவர் எழுதிய வேறு சில கடிதங்களும் அந்த நடவடிக்கையின் காரணம். பிற நீதிபதிகளைப் பற்றிய அவரது குற்றச்சாட்டுகளில் வலு இருந்தால், "நான் சொன்னது உண்மை. இதோ அதற்கான ஆதாரங்கள்" என்று சுப்ரீம் கோர்ட்டில் அவர் நிரூபணம் காட்டியிருக்க முடியும். அது நடந்தால் சுப்ரீம் கோர்ட்டே அவர்மீது எடுத்த நடவடிக்கையில் இருந்து அவரை விடுவிக்கும். அதன் தொடர்ச்சியாக, பொது நலன் காத்தவர் என்ற பாராட்டுக்களும் கர்ணனுக்குக் குவியும் - அதாவது அவர் குற்றச்சாட்டுகளில் உண்மை இருந்து அதை அவர் நிரூபித்தால். கர்ணன் மீதே வேறு ஒரு நீதிபதியோ மற்றவரோ ஊழல் குற்றச்சாட்டு சொல்லி, அந்த வேறு நபரும் கோர்ட் அவமதிப்பு நடவடிக்கையை எதிர்கொண்டால் அவருக்கும் இதே நிலைதான்.  ஆனால் இது எதையுமே கர்ணன் புரிந்துகொள்ளவில்லை. குற்றச்சாட்டுகள் சொன்னதோடு சரி.

           சென்ற மார்ச் 31ம் தேதி நடந்த விசாரணையின் போது கர்ணனின் சவடால் பதில்களைக் கேட்ட சுப்ரீம் கோர்ட் தலைமை நீதிபதி, "நாங்கள் கேட்பதைப் புரிந்து கொள்ளும் சக்தி இவருக்கு இருக்கிறதா?" என்று அனுதாபமான ஒரு சந்தேகத்தை அடார்னி ஜெனரலிடம் கேட்டார்.  இந்த அளவு கரிசனம், கோர்ட் அவமதிப்பு நடவடிக்கையை சந்திக்கும் ஒரு சாதாரண மனிதருக்கு நீதிபதிகளிடமிருந்தே கிடைப்பது அவரது அதிர்ஷ்டம்.  ஆனாலும் சில நடைமுறை காரணங்களுக்காக கர்ணனிடம் சுப்ரீம் கோர்ட் காண்பித்த மென்மையான அணுகுமுறை சரியானதுதான்.

         கோர்ட்  அவமதிப்பு  செய்ததற்காக  கர்ணன் நிபந்தனையற்ற மன்னிப்பு கேட்க விரும்பினால், அதை ஏற்று அவர் மீதான நடவடிக்கையை அதோடு முடித்துக் கொள்ளும் தாராள மன நிலையைத்தான் சுப்ரீம் கோர்ட் நீதிபதிகள் மார்ச் 31ம் தேதி வெளிப்படுத்தினார்கள்.  ஆனால் கர்ணன் அதற்கு இசையவில்லை. தனது ஊழல் குற்றச்சாட்டுகளுக்கு ஆதாரங்களும் தராமல், ஒரு தெளிவான நிலையும் எடுக்காமல், தடம் மாறியவாறே அவர் பதில் அளித்தார்.  ஒரு கட்டத்தில் தனக்கு மன நலம் கலங்கி இருக்கிறது என்றும் ஏதோ அர்த்தத்தில் சொன்னார். கடைசியில், கர்ணன் தனது பதிலை எழுத்து மூலமாகத் தருமாறு உத்தரவிட்டு விசாரணையை ஒத்தி வைத்தது சுப்ரீம் கோர்ட்.  பிறகு ஏழு நீதிபதிகளும் எழுந்தபோது, "அடுத்த வாய்தாவுக்கு நான் வரமாட்டேன்" என்று கர்ணன் அவர்களிடம் விறைப்பாகச் சொன்னார். அப்போதும் அந்த நீதிபதிகள் அமைதி காத்தனர். பொது நலனில் அக்கறை உள்ள எவரும் வருத்தப்படும் காட்சியைத்தான் கர்ணன் கோர்ட்டில் உருவாக்கினார்.

         இருபது   நீதிபதிகள்    மீது   கர்ணன்   ஊழல்    குற்றச்சாட்டு வீசிவிட்டு, 'தவறென்றால் அவர்கள் தனித்தனியாக என்மீது வழக்கு போடட்டும். அவர்களும் நானும் கோர்ட்டில் பார்த்துக் கொள்கிறோம். அதை விடுத்து என்மீது கோர்ட் அவமதிப்பு வழக்கு ஏற்பட்டு நான் மட்டும் கோர்ட்டில் ஆஜராகி ஏன் பதில் சொல்லவேண்டும்?' என்று கேட்க முடியாது. ஒரு நீதிபதியைப் பற்றி பொதுப்படையாக 'அவர் ஊழல் செய்கிறார்' என்று எவரும் ஆதாரம் தராமல் பேசிவிட்டு,  அந்த நீதிபதியை கோர்ட் படியேற வைப்பது முறையல்ல. அந்த வழிமுறை மற்றவர்களுக்குத் தான் பொருந்தும். அதனால்தான் மத்திய மந்திரி அருண் ஜெயிட்லி, டெல்லி முதல் அமைச்சர் அரவிந்த் கேஜ்ரிவால் மீது கோர்ட்டில் இப்போது மான நஷ்ட வழக்கு நடத்திக் கொண்டிருக்கிறார். 

     தான் ஒரு தலித் என்பதால்தான் தனக்கு  எதிரான கோர்ட் அவமதிப்பு நடவடிக்கை வந்தது என்று கர்ணன் பகிரங்கமாகச் சொல்கிறார்.  இந்தக் குற்றச்சாட்டு நிச்சயம் தவறு - கோர்ட் அவமதிப்பை விடவும் அதிக வருத்தத்திற்குரியது.

           மண்ணும் மொழியும் மதமும் ஜாதியும் நமக்கு அதுவாக வந்து சேரும் பிறவி அடையாளங்கள்.  இவற்றை நமக்குள் ஒற்றுமையை வளர்க்க நல்ல விதமாகப் பயன்படுத்தலாம், அல்லது நம் தவறுகளை மறைக்கும் திரையாக குயுக்தியாகவும் வெளிப்படுத்தலாம். இந்த அடையாளங்களை இப்படியோ அப்படியோ கையாள்பவர்கள் எல்லா இடத்திலும் உண்டு. அது அவர்களின் தனி மனிதப் பண்புகளைப் பொறுத்தது. ஆனால் ஒன்று.  ஒருவரின் தனிமனித குணங்களைக் கவனிக்காமல் அவரின் பிறவி அடையாளங்களை மட்டும் வைத்து, அவர் மதிக்கத்தகுந்தவர் அல்லது வெறுக்கப்பட வேண்டியவர் என்று எவர் நினைத்தாலும் அது அறியாமையும் அநாகரிகமும் ஆகும்.

     

           ’ஒரு தலித் என்பதற்காகவே நான் குறி வைக்கப் படுகிறேன்’ என்று கர்ணன் சொல்வது, தலித் அல்லாதவர்கள் மீது அவர் பொதுவாக வைக்கும் குற்றச்சாட்டாகிறது. இதனால் அவர் தலித்துகளின் பாதுகாவலன் என்கிற தோற்றம் யாருக்கேனும் ஏற்பட்டால் அது சரியல்ல.  'பிற நீதிபதிகள் ஊழல்வாதிகள் எனக் குற்றம் சொல்லி அதற்கான ஆதாரங்களையும் கர்ணன் காண்பிக்கவில்லை என்றால் அது பெரும் தவறு, அதற்கான சட்ட விளைவை அவர் ஏற்கவேண்டும்' என்று பலர் நினைப்பார்கள். இதனால் அவர்கள் தலித்துகளின் விரோதி என்கிற எண்ணம் யாருக்கேனும் தோன்றினால் அதுவும் சரியல்ல. இதை இன்னொரு வழியில் புரிந்துகொள்ள மற்றொரு இந்தியரை நினைத்துப் பார்க்கலாம். அவர் மறைந்த ஜனாதிபதி அப்துல் கலாம்.

  
          கலாம்  ஒரு  முஸ்லிம்.   தனிப்பட்ட   வாழ்க்கையிலும்  பொது வாழ்விலும் உயர்ந்த குணங்கள் உடையவராக இருந்தார். தவறுகள் ஏதும் செய்து அவற்றை மறைக்கத் தனது மத அடையாளத்தை அவர் முன் நிறுத்தவில்லை. ஆகையால் வேறு மதத்தைச் சார்ந்த லட்சக் கணக்கானவர்களின் நேசத்தையும் பாராட்டையும் பெற்றார்.

       தனி  மனிதச்  சிறப்புகளால்தான்   ஒருவர்  தானும்  உயர்ந்து தனது தேசத்துக்கும், மொழிக்கும், மதத்திற்கும் ஜாதிக்கும் பெருமை சேர்க்க முடியும். தானாக வரும் பிறவி அடையாளங்கள் மட்டும் எவருக்கும் உயர்வு தராது. மஹாத்மா காந்தி, தென் ஆப்ரிக்காவின் நெல்சன் மண்டேலா, மியன்மாரின் ஆங் சான் சு சி, தமிழ்நாட்டின் காமராஜ் ஆகியோர் தமது தனிமனிதச் சிறப்புகளால் அவர்களது பிறவி அடையாளங்களுக்கும் ஒளி சேர்த்த இன்னும் சிலர்.

       இந்தியாவில்  அநீதியைச்  சந்திக்கும் தலித்துகள் ஏழைகள். அதிலிருந்து அவர்கள் கவனமாகப் பாதுகாக்கப்பட வேண்டியவர்கள். வசதி படைத்த கர்ணன் தவறு செய்கிறவர், அதன் விளைவுகளை சட்டப்படி சந்திக்க வேண்டியவர்.  இது போன்ற நுண்ணிய வித்தியாசங்களை மக்கள் எல்லா சம்பவங்களிலும், எல்லா வகை மனிதர்களிடத்தும், புரிந்துகொள்ள வேண்டும் – அது இன்னும் முக்கியம்.  படிப் படியாக அந்த நாள் இந்தியாவில் வரக் காத்திருப்போம்.

* * * * *

Copyright © R. Veera Raghavan 2017  

Justice Karnan, Quite Wrong Again

      Justice C. S. Karnan is in the news, for wrong reasons again.  He made  a statement unrelated to his functions as a judge of the Calcutta High Court.  That made him look really sorry.

      Seven judges of the Supreme Court sat together to enquire into a charge of contempt of court against Justice Karnan after summoning him. When he remained absent at the hearing without justification, the judges issued a bailable warrant of arrest to secure his presence in court.   Learning about the warrant he said publicly, as a party called to court, that he was being targeted since he was a “Dalit”, i.e., one belonging to certain caste groups which some other caste groups might look down upon.  Of course, no one becomes anyway low in status by birth, but that is a different issue. 

      Justice Karnan’s accusation against the seven Supreme Court judges is plainly unimaginable.  It can only be untrue.  He says, in effect, two things:  one, the contempt-of-court charge brought against him is groundless; two, he has been spitefully charged because he is a Dalit.

         Justice Karnan has no quarrel with the law of contempt  of court, and he accepts it as a desirable law.  All he says is that he was slapped with a charge of contempt of court for dishonourable reasons even as he committed no contempt.  As one trained in law and legal procedures, he should know that first and foremost he should explain himself to show that he did not commit any contempt.   He could do that only by coming to court, and that is the way to go about for anyone similarly charged.  If he is not keen to answer the charge and merrily makes counter charges against judges who try the case, he will not convince anyone.  Assume you are driving, a traffic policeman stops you and he asks for your driving licence.  Without producing your licence if you yell at him, “You are checking my papers because of my caste!” what can anyone make out?  

       Look at another scenario.  A judge, also a Dalit, issues notice to someone to answer a charge of contempt of court.  The person summoned belongs to a different caste group, he refuses to answer the charge and says publicly, “The judge calls me to court out of ill will since I belong to a particular caste group”.  Here, that man is unconvincing as Justice Karnan.  

        I am sure there are millions of Indians who are not Dalits and who don’t feel any superiority over Dalits.  That is the reality, showing that many men and women anywhere in the world are generally good to fellow human beings.  Many such good souls in India are not expressing their disapproval of Justice Karnan’s reaction to Supreme Court’s move, so they may not be misunderstood.  Their silence would not mean that Justice Karnan attracts less opposition to his utterance.

        Dalits who face oppression or other misfortune in life are mostly uneducated and poor, usually residing in villages.  Among them if one acquires some university education and gets to do well in life – especially if he shifts to bigger cities and works there – he will not stick with others of his group who are not so well-educated or well-placed.  He will keep more distance from them as he gets more affluent, privately relishing his good fortune among the less fortunate.   The less fortunate would also naturally shrink from the more fortunate in their group, feeling a little scared.  This happens between an affluent person and a poor person in any caste group, Dalit or non-Dalit.  This is a common human trait all over the world, in every walk of life.  This is because affluence creates a class of its own, and earns a respect of its own.  Like the Americans and the Saudi Arabians have it in the eyes of poorer nations.

  

        So when Justice Karnan has come up in life, holds the high status of a High Court judge and is fairly affluent, it is impossible – for a worldly reason – that he will suffer discrimination or hatred at the hands of others. Certainly not from seven judges of the Supreme Court at one go.

       With a false and fanciful accusation, Justice Karnan might induce some Dalits to guess a contempt action is brought against him because he is a Dalit.  He might also leave some others wondering if his brazen disrespect to Supreme Court’s authority points to a flaw in India’s public policy on appointments to high posts.  Both these lines of thinking are incorrect for different reasons, in different measures.  In any case, in the present controversy India’s poor innocent Dalits are not being helped though they are mentioned.  The consequence is as grave as any contempt of the Supreme Court. But, sadly, no remedial action can be taken by anyone in the cause of the unfortunate Dalits.

* * * * *

Copyright © R. Veera Raghavan 2017

Supreme Court Found Jayalalithaa Guilty. What Next?

      Last month the Supreme Court of India delivered a judgement the entire nation wanted to know what it would be.  It found the AIADMK supremo and former Tamil Nadu chief minister Jayalalithaa, her close friend Sasikala and two others guilty.  In a second-level appeal the top court overturned the Karnataka High Court’s clean chit to the accused persons, and fully approved the trial court’s findings that justified convicting all of them.

      The Supreme Court determined that Jayalalithaa amassed assets valued far more than her verifiable income during a five-year period when she was Tamil Nadu’s chief minister.  Possessing such unexplained assets is an offence under the Prevention of Corruption Act, 1988.  The court further found that all the four were in criminal conspiracy to advance Jayalalithaa’s object, and that the chief minister was aided by the other three to acquire her surplus assets.  Jayalalithaa did not live to learn about the Supreme Court’s judgement.  She died ten weeks before it was announced, and so the Supreme Court recorded that the criminal case against her 'abated' – that is, it had to be discontinued – though the judges opined that available proof clearly pointed to her guilty conduct under the anti-corruption legislation. 

      Did the trial court or the Supreme Court return a finding that Jayalalithaa took bribes in specific instances? No. That was not also required for their adjudication. When it was established in court that Jayalalithaa, a public servant, had acquired assets exceeding her income but could not explain how, anyone figures out how she could have made money to buy her questionable assets. If she had earned her money cleanly to finance those assets she would have revealed it to the court and cleared her name.  When she did not show proper lawful sources for her surplus funds which funded her excess assets, that was enough to consider her guilty under the anti-corruption law.  

      Most of the voters have not  grasped  a central fact recognised by the Supreme Court. That is, the Supreme Court declared that out of the four brought to justice, it was chief minister Jayalalithaa who had amassed all those excess assets, retaining much of them in the names of the other three and with some businesses floated by those three.  That means, Jayalalithaa had leaned on the other three to amass wealth by wrong means, not the other way around. The major offender was Jayalalithaa, the elected representative of people. That was the Supreme Court's finding.

        Laws in a democracy  place government  work in  the hands  of two classes of people – civil servants, and elected representatives who belong to political parties. Between them the elected representatives control and oversee the civil servants. When the two classes go about their jobs honestly, whether efficiently or not, people have their best chances to work and prosper.  This is basic to the working and growth of a democracy.  Here, if efficiency is lacking in administration there is always room for efficiency to enter.  The most stealthy way of undermining a democracy, while retaining its outward form, is by letting bribery and corruption flourish in government transactions. Then efficiency in administration too gets stifled and sidelined by design.

     If a ruling political leader in India makes money by corrupt deals on some government contracts and through special government favours, the common people would not know it easily.  Other politicians sniff out his corrupt ways, but most of them are not clean themselves and have either made their moneys the same way or are biding their time.

         Remember, a person in charge of  a  government has authority to make postings of key officers and personnel at places and in positions he wants them to serve.  If he makes gains through bribes or devious methods, he will also demand a routine share of unaccounted money and ask irregular favours from his ministers and officers he chooses for key government postings, knowing that they will take bribes or secure other personal benefits in their official work.  So the stream of corruption flows down.  It travels faster downstream – it seldom moves upstream from the bottom - and spreads wider too downstream.  The result is, a corrupt man at the top of an elected government picks the pocket of every citizen.  He won’t care where he takes it, whom he robs, in what amounts or for how long.  He would just want to cover his tracks as he keeps hunting.  And taking to corruption is like going in for luxuries.  You never feel you had enough.  

      A corrupt leader  heading  a government  could be efficient in keeping the government going, and be quite intelligent too.  He might remain popular through tricks and good luck.  But he blocks the best chances of progress and prosperity for the people. That is the chief reason why lots and lots of talented young Indians go to the US to do well and prosper easily, rapidly and surely. So, unlike other crimes of an elected leader, corruption hits ordinary citizens the hardest, though not quite visibly.  It is more devastating when an elected leader, like a chief minister, is the villain.  So our laws should deal with proven corruption among elected leaders more sternly than they do now – to leave a disheartening effect on those waiting in the wings.

        Adolf Hitler of the Nazi Party wrecked havoc in Germany through oppression and dictatorship.  It happened step by step after he was sworn in its Chancellor in January 1933 to head a coalition government.  He could get a law passed in the Reichstag, the German Parliament, called the Enabling Act of 1933 which gave the German Cabinet powers to enact legislation bypassing Parliament and departing from the German Constitution.  With that, he abolished labour unions and all other political parties and put his political opponents in prison.  From 1933 to 1945, he made his one-man rule by whim look legal. He presided over the genocide of about 6 million Jews in a hate campaign.

       After Germany was defeated in the Second World War and Allied forces occupied the country in 1945, the Nazi Party was banned.  The present German Criminal Code outlaws use of all symbols of unconstitutional organisations, except for purposes of art or science, research or teaching.  It is a punishable crime in Germany to celebrate or promote Nazi symbols such as Swastika, Celtic Cross or the Nazi salute in support of the banned political party.  The country has legally prohibited any act to eulogise or revive the despotic Nazi Party, rather than leave it to the good sense of the people in the light of past experience.  Today you can't also see a statue of Hitler at a public place in Germany.

      We should  look upon corruption  among elected leaders as bad for the pride and development of our country as Nazism is viewed for Germany.   If we do that we need a change of law, somewhat to this effect: If the Supreme Court holds an elected representative, whether an MP, MLA or local councillor, guilty of an offence under the Prevention of Corruption Act, 1988, no one may say he was not guilty of that crime and no one may publicly say anything in praise of him or do anything publicly to preserve or propagate his name or memory in the political sphere.  Using any of his pictures or possessions for that purpose will also not be permitted.  The convict should also be banned from undertaking any political activity, being a member or leader of any political party and contesting elections for any political office, for the rest of his life.  Any co-conspirator or abettor, as confirmed by the Supreme Court, and his pictures and possessions, will also be subject to like prohibitions.

        Are we harsh or  unfair in  talking of a new law like this? No, we aren’t.  All political leaders humbly claim that people are their real masters.  If a servant is caught swindling his master’s funds, will the master dismiss the servant for ever or ban him for some years and welcome the culprit later?  Our legal system of today allows the corrupt political servant to be back working at the same place, or even a bigger household, after his jail term plus six years.  Meanwhile his sharers and associates keep singing his praise and awaiting his return.  Or if the culprit dies sooner, they openly adulate him and pep up his memory so they may cash in on his remaining fame and step into his shoes quickly – we know this will happen for sure. Then who are the real masters?    

* * * * *

  

Copyright © R. Veera Raghavan 2017

ஜனநாயகத்தின் பாட்டைப் பாருங்கள்!

     எம்.ஜி.ஆர் முன்னிருத்தி அவர் பெயரை உச்சரித்துக்கொண்டு அரசியலில் வளர்ந்தவர், மறைந்த முதல்வர் ஜெயலலிதா.

   ஜெயலலிதாவை ’அக்கா’ ’அம்மா’  என்று போற்றி, தானும் ‘சின்னம்மா’ என்று போற்றப்பட்டு, அரசியலில் இப்போது பெரிதாக வளர முனைகிறவர் சசிகலா. இவர்கள் இருவருக்கும் எதிரான சொத்துக் குவிப்பு வழக்கை முறையாக முடிப்பது நீதிபதிகளுக்கே பெரிய சவாலாக இருந்தது. கடைசியில் இந்த இருவரும், இன்னும் வேறு இருவரும், சொத்துக் குவிப்பு என்னும் ஊழல் குற்றத்தைச் செய்தவர்கள், ஆதற்காகக் கூட்டு சதி செய்தவர்கள், உடந்தையானவர்கள் என்று உச்ச நீதிமன்றம் தீர்ப்பு வழங்கி விட்டது. ஆனால் சசிகலாவோ, அல்லது அவரிடம் பயத்தையும் பவ்யத்தையும் தொடர்ந்து காட்டும் பெருவாரியான அதிமுக எம்.எல்.ஏக்களோ, உச்ச நீதிமன்றத் தீர்ப்புக்குக் கூட அங்கீகாரமும் மதிப்பும் காட்டியதாக ஒரு அறிகுறியும் இல்லை. மாறாக, பொதுவாழ்வில் ஒழுக்கமும் தூய்மையும் தேவையே இல்லை என்கிற தோற்றம்தான் தந்திருக்கிறார்கள். இது சரியான செயல் என்றால், எதிர்க் கட்சித் தலைவர் ஒருவருக்கு எதிராக உச்ச நீதிமன்றம் வேறொரு ஊழல் வழக்கில் தீர்ப்பளித்து, அந்தக் கட்சியினரும் அப்படியான தீர்ப்பை உதாசீனம் செய்து குற்றவாளித் தலைவரைக் கொண்டாடினால் அதையும் அதிமுக-வினர் நியாயம் என்பார்களா? மாட்டார்கள்.

      சாதாரண  செருப்புத்  திருடன் கூட,  பிடிபட்டால் அவமானம் அடைகிறான். ஆனால் ஜெயலலிதாவும் அவர் தோழி சசிகலாவும் முறையற்ற வகையில் பெரும் சொத்து சேர்த்த குற்றவாளிகள் என்று உச்ச நீதிமன்றமே ஊர்ஜிதம் செய்த பின்னும், சசிகலா எந்தக் குற்ற உணர்வும் இல்லாது பவனி வந்தார். ’உச்ச நீதிமன்றம்தான் ஏதோ தப்பு செய்துவிட்டது, நீதிமன்றத்தை மன்னித்துவிடலாம்’ என்பது போல்தான் அவரும் அவரைச் சார்ந்த அதிமுக-வினரும் காட்சி தந்தனர். ஜெயில் தண்டனையை அனுபவிக்க சசிகலா பெங்களூருவுக்குச் செல்லும்போதும், அவர் காசிக்குப் புண்ணிய யாத்திரை போவது மாதிரியான சில வழிபாடுகளை இரண்டு நினைவிடங்களில் ஆதரவாளர்கள் புடைசூழ நிதானமாகச் சென்னையில் நிகழ்த்திவிட்டுப் புறப்பட்டார். அவர் ஜெயிலுக்குப் போன பின், ‘தியாகத் தாய் சின்னம்மா’ என்ற கோஷமும் எழுப்பி அவர் கட்சியினர் அவரைப் புகழ்கிறார்கள்.  இன்னும் என்னவெல்லாம் காணக் கிடைக்குமோ?

    எம்.ஜி.ஆர் திரையில்  பாடிய ஒரு பிரபலமான பாட்டின் முதல் இரண்டு வரிகள் இப்போது ஞாபகத்துக்கு வருகின்றன. அவை: “நான்……… செத்துப் பொழச்சவண்டா. எமனை, பாத்து சிரிச்சவண்டா”.  மறைந்தவர் என்பதால் ஜெயலலிதாவை இந்த விஷயத்தில் விட்டுவிட்டு, சசிகலா இந்தப் பாட்டை எப்படி ஆரம்பிப்பார் என்று கேட்டால், இப்படிச் சொல்லலாம்: “நான் ……… சொத்துக் குவிச்சவடா! கோர்ட்டை, பாத்து சிரிச்சவடா!” 

* * * * *

Copyright © R. Veera Raghavan 2017