Tuesday, 30 January 2018

Four Supreme Court Judges Ask the Nation to Judge Them


Four senior-most judges of the Supreme Court came out together publicly and signalled a message: ‘Just like with justice, a tamasha must not only be done but must also seen to be done'. And the tamasha they enacted was seen very well.

Justices J Chelameswar, Ranjan Gogoi, Madan Lokur and Kurien Joseph are those four honourable men, who held a press meet in New Delhi on the 12th January, away from the Supreme Court.  Amidst newsmen and cameramen, they complained that “administration of the Supreme Court is not in order” and that Chief Justice of India Dipak Misra did nothing to remedy it, though the foursome had reminded him many times on the issue. They released an undated joint letter they wrote to the CJI in late 2017, giving more thrust to their present protest.

In their joint letter, the four judges faulted the CJI for allocating sensitive and important cases in the Supreme Court to benches of some particular junior judges for adjudication.  At the same time, they admitted that the chief justice had the power and discretion to constitute benches, i.e., decide the number of judges to sit in a court room, who those judges will be and the cases they will hear.

The four judges contend that sensitive and important cases – meaning the ones which hold the attention of politicians, the mainstream media and the general public - should be adjudicated by senior judges, not junior ones, and so the chief justice must accordingly form benches with the right mix of judges for those cases and for other cases.  This is their demand, and subject of their complaint.

Remember, the four honourable men were not discharging judicial functions when they openly faulted and accused the chief justice. So they should be ready to hear the reactions of the public. They said they had spoken to the chief justice but could not convince him, and hence they brought up the issue in public and “placed it before the nation” – that is, they want the public to hear and judge the four judges, so the four of them could abide by people’s views, though disagreeing with the CJI.  They indicated they were out to help preserve the institution of the Supreme Court and ensure ‘survival of democracy’.  

Did the foursome elaborate how and when they wished to gauge people’s views, who and how many among the people will count for that purpose and so on? No, not a word on that.  If all they meant by “placing it before the nation” was calling the attention of the many political parties who oppose the chief ruling party at the centre, that worked and all opposition leaders quickly expressed support to the four honourable men.  D. Raja, an opposition leader and National Secretary of the Communist Party of India, was welcomed by Justice Chelameswar into his residence on the day of the press conference after it ended.  The judge should have surely convinced at least one eager member of the public that his attack on the CJI was justified.  Is this not more proof of the judges’ tamasha?

Right now, 24 judges serve in the Supreme Court, not including the chief justice.  Aside from the four protesting judges, none of the 20 other judges have so far publicly expressed a similar opinion against the chief justice. That shows 20 judges do not approve of the action of four other judges in meeting the press and faulting the CJI. Do the four honourable men believe that a majority of 20:4 have a value within the Supreme Court or before the public or in a democratic sense?  Can a similar minority of judges (4 versus 20) in India’s 24 High Courts call pressmen to air complaints against their chief justices, relating to court administration?  

The four judges must be aware that the public – who comprise ‘the nation’ – will not study law and its niceties to decide the matter brought before them. If people want to decide, they will go by their sense of fairness and good outcome.  They approved Narendra Modi of the BJP as prime minister, overlooking expectations of other elders or stalwarts in that party. The Congress party has elected the 47-year old Rahul Gandhi, not anyone elder or more experienced, as its President. In a business corporation, key decisions may be taken by younger persons. In cricket, if a new youngster bats or bowls well, spectators applaud him and want to see more of him on the field.  If so, why would the common man want the four senior judges, and not any junior judge, to decide all sensitive and important cases in the Supreme Court?  Will the four honourable men want to think like a common man when they look to him to decide their query?

If the four judges wish to say junior judges wrongly decided several sensitive and important cases, they should specify those cases and convince the public about what the right decisions on them should be. It cuts no ice, especially with the general public, if the four judges merely argue that sensitive and important cases should not go to junior judges, no matter they are rightly decided.  And they must go further - opening a discussion on the correctness of judgements the four judges rendered as senior judges.  All these naturally follow when the four wise men opened a Pandora’s box – and so more colourful tamasha is assured, isn’t it?

The four judges alone know what really prompted them to come out in the open against the Chief Justice of India. But they will not be remembered in the cause of ‘survival of democracy’. They have just been unruly - especially as judges who should observe restraint and moderation in language and conduct.  Do they like to be expressive, combative and demonstrative? Well, then please resign and go public – that will be in order.

Someone is asking, “Can four lieutenant generals of the Indian army hold a press conference against the ways of the Chief of the Army Staff?” Before you reply, consider a more important question: “If four army men really do it, won’t we see messages of support pouring in from opposition leaders and many intellectuals?”.  You know the answer in today’s India.

The four judges also know that a court does not just hear one party on his case and decide, without calling his opponent to have his say. 'Hear the other side' is a rule judges follow. Even in the public sphere, in a television debate between two rival candidates in an election both candidates get equal time and opportunity to give their views and counter opponent’s claims. Do the four honourable men wish that the Chief Justice of India should come before the people and defend himself on the charge laid against him, so the public may hear both sides and decide?  Do the four wise men realise that if such a spectacle occurs - for which they set the stage - they will have brought our judiciary to greater national and international ridicule and shame?

After bringing their issue before the public, the four judges have gone back to work. A day after their press meet, two judges spoke their mind. Kurien Joseph said, “There is no need for outside intervention to solve the matter because it is a matter that occurred within an institution. Necessary steps would be taken by the institution itself to sort it out”, while Ranjan Gogoi stated, “There is no crisis”. If the four judges still believe it was right coming before the public, they owe a duty to tell the public if their issue had been solved to their satisfaction, by internal discussions with the CJI, and if so how.  They cannot keep the public guessing and wondering. That is not the way of respecting democracy. Or, if by now they feel it was a mistake holding a press meet on their issue and ‘placing it before the nation’, they should tell their fellow-Indians, "Sorry, we erred in coming to the public" – that would be graceful, and accepted in a democracy. There is still a chance for the four honourable men to come clean and be straight before the public, one way or the other.  If they don’t do one of these two things, they are fooling the nation by pretending to ask for its opinion, while actually employing a pressure tactic against the CJI. Such tamashas don’t help democracy.

Like every CJI before him, Chief Justice Dipak Misra too will be assessed on his contribution in court administration, more fully after he retires.  He may be rated as outstanding, good, ordinary or below average. That is a different issue.  But he deserves credit for the maturity he has displayed till now in not joining issue with the four judges in a public show, like in a road rage, and not presenting a sorrier picture of the judiciary.

It might look the CJI has buckled under a masterstroke played by the four honourable men, because he is not saying anything openly in response to a tirade. On this issue, he will also be watched on what he does. if the CJI plays the role of women in many Indian households who don't talk back instantly, and also don't mind being snubbed by irresponsible menfolk, but yet quietly work for the unity, dignity and onward journey of the family, he will take a special honour in the hearts of lovers of democracy.  

* * * * *

Copyright © R. Veera Raghavan 2018




Friday, 12 January 2018

அம்புஜம் பாட்டி அலசுகிறாள் : ஆண்டாள் பேச்சு – வழுக்கிட்டேளே வைரமுத்து சார்!


வைரமுத்து சார்! பாத்தேளா, ஏதோ ஆண்டாள் புண்ணியத்துல உங்களைப் பத்தி பெரிய மனுஷா நிறையப்பேர் பேச ஆரமிச்சுட்டா. ஆனா  நீங்க என்ன புண்ணியம் பண்ணினேளோ இல்லையோ, அதெல்லாம் பாராட்டுப் பேச்சா இல்லை. ஒரே கண்டனமாத்தான் இருக்கு.  நீங்களும்   அது  ஏன்னு புரியாத மாதிரி இருக்கேள்.  நான் புரிய வைக்கட்டுமா?

அடிப்படைலேர்ந்து ஆரமிக்கறேன். உங்களுக்கு தெய்வ நம்பிக்கை, மத நம்பிக்கை கிடையாது.  நீங்க அப்படி இருக்கறது தப்புன்னும் சொல்ல மாட்டேன். உங்க நம்பிக்கை இல்லாமையோட நீங்க பாட்டுக்கு இருக்கலாம். ’உங்க எண்ணத்தை மாத்திண்டு நீங்க இந்துன்னு நம்பிக்கையோட சொல்லிக்கணும், இந்து கடவுள்களைக் கும்பிடணும்’னு யாரும் உங்க கிட்ட சொல்ல மாட்டா. ஆழ்ந்த தெய்வ நம்பிக்கை உள்ள  இந்துக்களே உங்க கிட்ட  அதை எதிர்பாக்க மாட்டா, அப்படி மனசுல கூட நினைக்க மாட்டா.  உங்களுக்கு அந்த நம்பிக்கை இல்லைன்னா, அந்தக் காரணத்துக்காக மட்டும் அவா உங்களை நிந்தனையும் பண்ண மாட்டா. அப்படின்னா, ஒரு மனுஷன்கற முறைல உங்களை மதிச்சு நடக்கற அவாளோட பண்பு எவ்வளவு உசந்தது?  அதே மாதிரியான பண்பை நீங்களும் அவாகிட்ட காமிக்கணுமா வேண்டாமா?  

இந்துக்கள் வழிபடற முக்கிய கடவுள் பெருமாள். பெருமாளை கொண்டாடறதும் துதிக்கறதும்தான்  தன்னோட வாழ்க்கை லட்சியம்னு வளர்ந்த பெண் ஆண்டாள்.  கடசீல பெருமாளோடயே ஐக்கியம் ஆன பெண் அப்படின்னு பக்தர்கள் நம்பறா.  பன்னிரண்டு ஆழ்வார்கள்ள ஒருத்தர்னு இந்துக்கள் வணங்கற தெய்வம். வைஷ்ணவர்கள் அவரை தாயாரா கொண்டாடறா. இதெல்லாம் தெரிஞ்சுதான ஒரு கன்னா பின்னா பேச்சு பேசினேள்? ராஜபாளையம் மேடைல தினமணி ஏற்பாடு செஞ்ச கூட்டத்துல பேசினேளே, அதைச் சொல்றேன்.

ராஜபாளையம் கூட்டத்துல, ஆண்டாளைப் பத்தி கடைசி கட்டமா சொல்லும் போது,  ”அவர் ஸ்ரீரங்கம் கோவிலில் வாழ்ந்து இறந்த ஒரு தேவதாசிப் பெண் அப்படின்னு அமெரிக்கால ஒரு ஆய்வாளர் அவர்   கட்டுரைல   குறிப்பிட்டிருக்கார்”னு ஒரு குண்டைப் போட்டேள்.   உங்க முழுப் பேச்சு மறுநாள் தினமணில கட்டுரையா வந்தது.  அந்த ஆய்வாளர் எழுதினதை  நீங்க அமோதிக்கறேளா மறுக்கறேளான்னு உங்க பேச்சுலயோ கட்டுரைலயோ நீங்க நேரடியா சொல்லலை, ஆனா மறைமுகமா சொல்லிருக்கேள்.  உங்க பேச்சும் கட்டுரையும் அந்த ஆய்வாளர் கருத்தை நியாயப் படுத்தற முடிவோட படிப் படியா கட்டி அமைக்கப் பட்டதுன்னு, உன்னிப்பா கவனிக்கறவாளுக்கு தெரியும். உங்களுக்கு நன்னாவே தெரியணும். 

ஆய்வாளரோட குறிப்பு சரியா தப்பான்னு நீங்க நேரடியா சொல்லாட்டாலும், இப்படி தொடர்ந்து பேசினேள்: "பக்தர்கள் இதை ஏற்றுக் கொள்ள மாட்டார்கள். ஆனால் ஆணாதிக்க எதிர்ப்பாளர்களும் பெண்ணுரிமைப் போராளிகளும் சமய சமூக மறுப்பாளர்களும் எண்ணிப் பார்ப்பார்கள்".  மறுநாள் அச்சுல வந்த  கட்டுரைலயும் அதையே  எழுதிருக்கேள் – அதுல ‘பெண்ணுரிமைப் போராளிகள்' விடுபட்டிருக்கு, அவ்வளவுதான். 

வைரமுத்து சார்! நீங்க சொல்றது புரியறது. நீங்களோ பக்தர் இல்லை.  ஆணாதிக்க எதிர்ப்பாளர்தான். பெண்ணுரிமைப் போராளி'களுக்கு ஆதரவு குடுக்கறவர். 'சமய சமூக மறுப்பாளர்'னும் (என்ன அர்த்தமோ) பெருமையா நினைச்சுக்கறவர். மொத்தத்துல, உங்கள மாதிரி மனுஷர்தான் தமிழ் நாட்டு ஒரிஜினல் பிராண்ட் ’பகுத்தறிவுவாதி’.  அப்பறம் என்ன? "பக்தர், பகுத்தறிவுவாதிங்கற பிரிவுகள்ள நான் ரண்டாவது பிரிவுல இருக்கேன். அதுனால, பக்தர்கள் மாதிரி ஆய்வாளர் கருத்தை எதிர்க்க மாட்டேன். ஒரு பகுத்தறிவுவாதியா நானும் அந்தக் கருத்தை எண்ணிப் பாப்பேன்” அப்படிங்கறேள். அதாவது,  ”ஆண்டாளைப் பத்தின அந்த ஆய்வாளரோட கருத்துதான் என்னோட கருத்துன்னு நேரடியா  தெரிவிக்காம, அதையே தலைய சுத்தி முக்கைத் தொட்டு சொல்லிருக்கேள். இதைத் கூட மனுஷா புரிஞ்சுக்கலைன்னா உங்க கவிதை எல்லாம் படிச்சு எப்படி புரிஞ்சுப்பா, சொல்லுங்கோ.

தெய்வ நம்பிக்கை உள்ள இந்து மனுஷாள்ட்ட உங்க பண்பை ஒரு பதில் மரியாதையா வெளிப்படுத்த ஓரே வழிதான் இருக்கு. அவா எப்படி உங்க நம்பிக்கை இல்லாத் தனத்தை அவமதிச்சு பேசலையோ, அதே மாதிரி நீங்களும் அவா உன்னதமா வணங்கற தெய்வங்களையும் தெய்வப் பிறவிகளையும் கொச்சைப் படுத்தி இழிவா பேசாம இருக்கணும். ஆனா நீங்க அப்படி பேசினேள்எழுதினேள். அதுலதான் நீங்க தாழ்ந்து போயிட்டேள் - நீங்க தெய்வ நம்பிக்கை வச்சுக்காததுனால இல்லை.

நீங்க பேசினதுக்கும் எழுதினதுக்கும் எதிர்ப்பு வந்த உடனே, "நான் ஒரு ஆய்வாளார் கருத்தைத்தான் சொன்னேன்” அப்படின்னேள். அப்பறம் அரைகுறையா ஏதோ  வானத்துக்கு சொல்ற மாதிரி மனசில்லாம ட்விட்டர்ல ஒரு வருத்தம்  வெளியிட்டேளே, அப்பவும் ஆய்வாளர் கருத்து “என் கருத்தன்று”ன்னு நழுவினேள். உங்க கருத்து இல்லாத, நீங்க உடன்படாத இன்னொருத்தர் கருத்தை - அதுவும் இந்துக்கள் வணங்கற தெய்வத்தை பழிக்கற கருத்தை - எதுக்கு வெளியிட்டேள்? கூட்டத்துல  உக்காந்து உங்களை கேட்டவாளும், அப்பறம் உங்களைப் படிச்சவாளும் வைரமுத்து என்ன சொல்ல வரார்னு தெரிஞ்சுக்க இருப்பாளா, இல்லை அவருக்கு எதிரா உலகத்துல – அது ஐரோப்பாவோ, அமெரிக்காவோ, ஆப்பிரிக்காவோ - யார் யார் என்ன சொல்றான்னு வைரமுத்துவே சொல்லட்டும்னு ஆவலா இருப்பாளா?

இதோட விட்டேளா? 'அமெரிக்க ஆய்வாளரோ, அவரை மேற்கோள் காட்டின நானோ ஆண்டாளை ஒண்ணும் இழிவா பேசலை'ன்னு சொல்ல வந்தேள். ”தேவதாசிங்கற சொல்லுக்கே ஆரம்பத்துல உயர்ந்த பொருள் இருந்தது, துறவு மனப்பான்மை உடைய பெண், கடவுளுக்காக தன்னை அர்ப்பணித்துக் கொண்டவர் அப்படிங்கற அர்த்தம்தான் அந்த சொல்லுக்கு இருந்தது.  அந்த உரிமையை இந்து மதம் பெண்களுக்கு குடுத்த அடையாளம்தான் அந்தச் சொல். பின்னால நில உடமைச் சமுதாயம் அந்தச் சொல்லை இழி பொருளா ஆக்கினது” அப்படின்னு ஒரு டெலிபோன் சம்பாஷணைல நீங்க  தப்பிக்கற விளக்கத்தை விட்டேள். அதாவது, நீங்க ராஜபாளையத்துல பேசினதும் பத்திரிகைல எழுதினதும் தப்பு அர்த்தத்துல இல்லைங்கற தொனில இப்படியும் ஜகா வாங்கினேள். ஆனா அந்த வார்த்தையை சாதாரண மனுஷா இப்ப எப்படி அர்த்தப் படுத்திப்பான்னு உங்களுக்கு தெரியும். அதான முக்கியம்? அதை வச்சுத்தான உங்க பேச்சுக்கும் கட்டுரைக்கும் இப்ப எதிர்ப்பு கிளம்பிருக்கு?

அமெரிக்க ஆய்வாளர் அந்த வார்த்தையை  ”உயர்ந்த பொருள்ள பயன்படுத்தினார்னு எடுத்துக்கணும்” அப்படிங்கற மாதிரி ஒரு  டெலிபோன் உரையாடல்ல விளக்கம், அப்பறம் ட்விட்டர்ல யார்கிட்டயோ பட்டும் படாம வருத்தம் சொல்லிக்கற போது, ”அது ஆய்வாளர் கருத்து. அது என் கருத்தல்ல”ன்னு ஒரு மறுப்பு – ரண்டும் உங்ககிட்டேருந்து வந்திருக்கு. அப்படின்னா, ’உயர் பொருள் அர்த்தம் என் கருத்து இல்லை’ன்னு நீங்களே கெக்கே பிக்கேன்னு பேசறதா அர்த்தம் வர்றதே! பார்த்தேளா, கூட்டத்துலயும் சரி, கட்டுரைலயும் சரி, அப்பறமா நீங்க குடுத்த விளக்கங்கள்ளயும் சரி, நேர் படப் பேசாம கண்ணா மூச்சி ஆடி பேசினா நீங்களே மாட்டிக்கறேள்.

நீங்க பாட்டுக்கு தெய்வ நம்பிக்கை இல்லாத வழில தேமேன்னு போனபோது இந்துக்கள் உங்களை சட்டை பண்ணாம அது சம்பந்தமா உஙக கிட்டேர்ந்து விலகித்தான இருந்தா? இப்ப உங்க கிட்ட மோதறா, உங்களைக் கோபிக்கறான்னா, நீங்க அவாள அனாவசியமா சீண்டிருக்கேள். இப்ப என்ன பண்ணலாம்னா, நீங்க நேரடியா, நீட்டா கொளரதையா  மன்னிப்பு கேட்டா  நீங்க உங்க வழில போலாம், அவாளும் அவா வழில அமைதியா போயிண்டிருப்பா. என்ன சொல்றேள் வைரமுத்து சார்?

* * * * *


Copyright © R. Veera Raghavan 2018

Wednesday, 3 January 2018

Enter Rajinikanth. What to Expect on the Tamil Nadu Political Scene



As 2017 was closing, Tamil actor Rajinikanth let the thunder out of the clouds, having led the people of Tamil Nadu to expect the big sound for over two decades.

Rajinikanth, or Rajini as he is well known, firmly announced last 31st December that he was entering politics. He further declared he would contest all the 234 TN assembly seats at the next polls – due in 2021 – and would form a political party prior to that election. 

DMK and AIADMK, the two major Dravidian political parties – as also a few active smaller ones – of Tamil Nadu, now fear that some support ground is slipping under their feet. They know that Rajinikanth has captured the imagination of Tamil moviegoers and the Tamil public, more than any other actor, and that it could yield him huge votes. They know that their leaders have no great attraction about them and that Rajini’s fans and admirers are unlikely to switch camps – at any rate in significant numbers. As for DMK leader Karunanidhi who had for long charmed his party men with his communication skills and guttural oratory, he has now lost sheen with old age and illness.

By his announcement, Rajini has also served an advance warning to all other political parties functioning in TN – that Rajini’s new party would oppose all their candidates in each of the 234 assembly constituencies in the state. He has clearly messaged all other parties: “I enter politics not to align with any of you, but to fight and defeat all of you in all assembly seats at election time and keep you out of government”.  This warning and message are specially meant for DMK and AIADMK.

Rajini’s December 31 disclosure has disheartened leaders of other political leaders or groups in TN who are aiming to be the chief minister or some other influential player in the next state government, and beyond. Being out of power in Tamil Nadu could also mean a huge financial deprivation for some aspirants who know the scale of their potential loss.  Facing ill luck and lesser hope, they have good reason to wish Rajini had kept away from politics.

After late MGR parted ways with Karunanidhi and founded his political party AIADMK in 1972, Tamil Nadu votes have been largely shared between DMK and AIADMK.  At the last 2016 TN assembly polls, AIADMK secured a vote percentage of nearly 41%, DMK got about 32% and the balance was split between more than fifteen other parties along with independents and NOTA. With Rajinikanth now entering the fray, even this should be seen as an exaggerated picture of the popular backing for DMK and AIADMK in the changed political scene. In 2016, Rajinikanth was not present on TN’s political landscape, nor did he lend support to any party during that assembly election.  So his fans and admirers had given their votes to other parties, mostly to DMK or AIADMK.  Those Rajini votes, at least most of them, are hence built into the 2016 vote share percentages, viz., AIADMK’s 41% and DMK’s 32%. These two major parties should now witness an erosion in their 2016 score of votes, with Rajini poised to claim much of the votes of his fans, supporters and admirers.  But the woes of DMK and AIADMK, and some smaller parties, do not end here.

In the personality-cult based DMK and AIADMK, their chiefs Karunanidhi and Jayalalithaa were the principal vote gatherers for their parties.  With Karunanidhi out of action and Jayalalithaa not alive, many supporters of the two parties who fancied those leaders more than their parties – especially those of AIADMK – could be looking elsewhere.  For those drifting voters, Rajinikanth will be more beckoning than DMK’s M. K. Stalin and certainly more alluring than the lackluster leaders left in AIADMK.  In fact, one reason why Rajinikanth announced his party at this time, is the comfort of nil competition from Karunanidhi and Jayalalithaa in harvesting votes during elections.

There are also some broader facts about a nation’s or region’s political life, and some hard realities close to its ground, which Rajinikanth will be aware of.  Let’s take a look.

Voters elect their leaders, but they can choose only from men and women coming forward to lead. Voters do not themselves create a good stock of leaders and then make their pick. So luck plays a key role in people getting a good political leader in a democracy to head their government. 

In a mature democracy, a chosen state leader may turn out to be extraordinary or just good or an also-ran, but as the country’s CEO he generally guards its financial resources and interests and does not deviously squander them or divert national funds into private hands. This is because a mature democracy largely produces vigilant citizens and nurtures a decent crop of leaders, and ensures law enforcement. In an evolving democracy like India, for lack of choice in leaders and out of ignorance too, people often end up electing leaders who do their worst for public welfare and the very best in self-interest, sycophants' interest and in their family interest, law enforcement always remaining slack. Indians have greatly suffered in this manner in the recent past. For decades, Tamil Nadu has taken the worst beating on this front, and Rajinikanth knows this well.  While declaring his entry into politics he also spoke on the sorry plight of Tamil Nadu, as directly as he wished when he said, “In the name of democracy political parties that come to power are looting people in different ways, different modes and different methods…… This needs to change”. 

If Rajinikanth had felt that DMK was all good and AIADMK alone was guilty of serious wrongdoing in TN, he need not form a new party and could have stopped with lending his support to the ‘good DMK’, and if it was the other way he could have stopped with backing the ‘good AIADMK’.  It is clear that he viewed both these parties, being in power alternatively over the past fifty years in Tamil Nadu, as incorrigibly bad on key issues of governance, making a mockery of democracy – and so he felt both of them must be kept out of power.

In deciding to fight both DMK and AIADMK, Rajinikanth must have taken heart from the experience of another Tamil actor, Vijayakanth, who also entered politics and formed his political party, DMDK, in 2005. DMDK contested the 2006 assembly elections in Tamil Nadu, in 232 constituencies without any alliance partner.  His party won just one seat, but scooped an impressive 8.5% of votes polled.  That showed there was a large body of voters who were against both DMK and AIDMK, and so Vijayakanth tapped their votes.  Three years later he exposed the continuing keen preference a good many voters had for him, and their sustained distrust of DMK and AIADMK.  That was in the 2009 Lok Sabha elections when Vijayakanth’s party contested, again without an alliance partner, across all 39 seats in Tamil Nadu (equivalent to 234 assembly seats) and captured a good 10% of votes polled in the state, though his party did not win any seat

Vijayakanth could not, however, build on his laurels because he lost focus, faltered and ultimately aligned with AIADMK in the 2011 state elections in Tamil Nadu. He has other leadership deficiencies too, and of late his health has fallen – he is moving about but is less active. In comparison, Rajinikanth speaks and behaves in a mature way, has better composure, and has a greater potential to take on both DMK and AIADMK.

Vijayakanth has his fan base, but it is certainly much less than Rajinikanth’s.  One measure of their current reach to people and people’s present hopes on them, could be their Twitter following.  It is 44 lakhs for Rajinikanth, and 47 thousand for Vijayakanth.

       There are questions whether Rajinikanth will be up to the demanding role of a chief minister. As the head of a state government, will he wisely choose his advisors? Can he appreciate and handle intricate issues of development and governance? Can he keep a check on his ministers and party MLA’s to ensure they don’t go wayward?  Well, surely these are not easy tasks, and Rajinikanth also does not look naive. He is capable of learning, correcting and improving.  But first things first.

There is none visible in our midst, or in the near future, except Rajinikanth, with the best of capacity, goodness and daring to halt both DMK and AIADMK on their continuous march to the seat of power –  an action for which TN’s people in sizeable numbers gave a hearty thumbs-up when Vijayakanth attempted it in 2006 and in 2009.  Let the poisoned body politic of Tamil Nadu be first detoxified and rescued. It could then be nursed to better health, step by step.  Tamils, if you love your land welcome Rajinikanth and wish him well.

* * * * *

Copyright © R. Veera Raghavan 2018