Aamir Khan and the India that Loves Him

        Did you notice – more Indians are now talking about the value of secularism or raising concerns about the dangers it faces in India.  Actor Aamir Khan said recently that his wife, anxious about the safety of her child in India, had even asked him if they should think of moving out of India.  In a way he seemed to echo concerns voiced earlier by a few literary award winners and scientists in the country about what they termed ‘intolerance’ in India – including intolerance to secularism. 

Hindus form about 80% of India’s population, the rest made up of Buddhists, Jains, Sikhs, Muslims, Christians or Parsis. If anyone in the country says he values secularism, what does it mean?  It means that person appreciates that India, with a vast Hindu majority, freely allows others practising their religion in India, even more than it does for Hindus.  Those who like Indian brand of secularism are mostly not Hindus or not serious believers. That is understandable since they directly benefit from India being secular that way, or it accords with their belief or unbelief.  Indian secularism is also unique.  Nowhere in the world can you find a country like India where law and government grants citizens of minority religions – when the majority is as high as 80% - special status and privileges, i.e., more than equal importance.  A Muslim in India, for example, should feel more privileged and protected than if he were living in a neighbouring Muslim majority nation. Full credit to India and its people.   

Non-Hindus in India would be satisfied, and happy too, over how the Hindu majority country treats them socially and politically – leave alone any aberrations that have to be addressed.  It is fair that they should wish that a Hindu living in every other country enjoys similar religious and social freedom, equality and protection, if not the privileges, that they have in India.  What does anyone convey when he argues that India is a secular country and hence all non-Hindus should feel equal with Hindus?  He means that secularism is a great virtue for a country to follow.  Then, at the same time, if he fails to come down on other countries which do not practise the Indian brand of secularism and which make Hindus, a minority in those countries, live a subdued second-class life, he would be plainly dishonest.  If he is also a non-Hindu living in India and basking in its secularism, he would be ungrateful too.  Anyone can see this is not a criticism or an abuse, but is natural human feeling with most Hindus in India who wish non-Hindus well.

Now back to Aamir Khan.  Aamir talking about going out of India along with his family should evoke no concerned reaction from those staying back.  First, I am not sure if those thoughts are serious at all, and it is good if they are not.  Then there are lakhs of Indians who have done it in their lives over decades because, thanks to inept governments, they see no way of making a living or prospering or getting the best out of themselves in the land of their birth, while Aamir has been lucky he could do it to the brim in India. As a nation, we suffer a deep loss year after year by driving out talented Indians to other countries. This should be more worrying for Indians than Aamir Khan’s statement which had doubtful intent, which he has also later clarified for a happy filmy ending. 

India’s concern for its citizens should travel beyond western nations attracting educated Indians.  Unemployment and low wages within India have taken out lakhs of other Indians, skilled and unskilled, to Gulf countries to work hard in difficult conditions to secure a better future for their families back home.  We do not seem to feel for them who are forced out of their country to keep body and soul together. 

Last month a 55-year old lady from Tamil Nadu who was working as a housemaid in a Saudi home returned to India sobbing.  Shortly before she came back her right arm had to be amputated in a Saudi hospital, seemingly as a result of a fall when she was fleeing from her oppressive workplace.  That passed off as a news item in India without stirring the conscience of our rulers, or even of fellow-Indians here, over the widespread poverty in our land which sends Indians out of their homeland to sweat out and suffer.

A few months ago when strife was brewing in Yemen with rebel forces taking control, Indians who had been there on work were hurriedly rescued by air and sea by an alert Indian government.  Not many pitied them for having to go to Yemen to earn a living and risk their lives.  Aamir is lucky he had some sympathizers, for a mere statement that his wife asked him if they should move out of India.

Wherever Indians live abroad in huge numbers, affluent in the West or average-earners in the Gulf – with no one ruing they had to move out of India – Aamir Khan and many like him in Indian film world may visit them, appearing on ticketed stage shows. They may also screen their Indian language movies in those countries and push up revenues. Full thanks to India and its people - who live in India or have moved out of India.

* * * * *

Copyright © R. Veera Raghavan 2015

Bihar Elections 2015 – A View beyond Politics

Lalu Prasad Yadav and Nitish Kumar have shared success in the recent Bihar assembly elections.  Sonia Gandhi and Rahul Gandhi have tagged along.  Narendra Modi has lost.  But a worrying signal comes from India’s voters in Bihar, and that has nothing to do with the political merits of these players.

You know the figures in the results. Out of 243 seats in the state legislature, Lalu Prasad Yadav’s party RJD topped with 80.  Among the remaining ones, 71 went to Nitish Kumar’s JD(U), 53 to Narendra Modi’s BJP and 27 to the Congress while others took 12. 

          Lalu Prasad was not a candidate in the elections.  In Sept. 2013 he was convicted by a special CBI court in Ranchi for offences including one under the Prevention of Corruption Act, in a fodder scam case, and later sentenced to prison for five years. With that punishment, he stood barred by law from contesting elections to a state assembly or to Parliament for that term plus six years – for eleven years in all.  But even during the barred period he is free to canvass for anyone in an election.  So he led his party and campaigned for the coalition of RJD, JD(U) and Congress.

          Look at the law, Lalu Prasad and democracy.  He won.  Those who voted for and elected his party candidates did so thanks to his word and presence, aided by Nitish Kumar.  Aligning with Lalu, Nitish also has won.  Staying with them, the Congress too benefited.  What does the picture reveal if you look closely?

          Lalu Prasad had appealed to the High Court against the lower court’s judgement convicting him.  His appeal was yet to be heard when the Bihar polls were announced.  But he had come out on bail, campaigned in the elections and has bagged the largest number of seats for any party in the new state assembly.  This shows one thing.  People who would have voted Lalu Prasad in 2015 if there were no corruption case against him have stood by his party even after a court found him guilty of corruption, and on his prodding have voted for his ally Nitish Kumar and his party too.  Other voters who essentially support Nitish Kumar, a leader perceived clean, have now voted for his new ally Lalu Prasad’s party too.

          I am not commenting on the change of heart among political leaders at election time when they strike alliances – like the convicted Lalu Prasad and a cleaner Nitish Kumar coming together in Bihar this year, though Lalu had called Nitish earlier in a court proceeding as the former’s ‘greatest enemy’.  Many political leaders make similar strange alliances between their parties during elections, having described each other in choice phrases earlier.  I wish to say a little about another thing happening amidst all this.

 

Getting an accused convicted in an Indian criminal court is quite a hard thing to do, since the law has strict norms for proving an offence beyond reasonable doubt.  It is doubly difficult when we have puppeteer politicians and a de-professionalised servient police force.  Since any chief minister has inherent pulls and pressures of all sorts, a corruption case against him or her has even more hurdles to cross.  Still Lalu Prasad was convicted in such a case in 2013 and now his party has won more than any other in Bihar elections.

Indians, whether educated or not, know that a politician gets things done or undone.  They generally have a good respect for courts, more than they have for other official agencies or functionaries.  So what do you make out if the same people, just two years after a court convicts a chief minister in a corruption case, hugely vote for his party in the state polls?  Bihar voters would not, by a deliberate choice, have suspended their personal opinions of Lalu Prasad’s guilt or innocence till the High Court decides his appeal and also till the Supreme Court has the final say.  None of us know how the two superior courts will decide this case.  That question was probably never also in the minds of the people who voted in Bihar as Lalu wanted them to.

Forget Lalu Prasad Yadav and his party.  What happened in Bihar could be the scene in a few other states with X or Y as its former or serving chief minster convicted for corruption.  If people ignore a court verdict on corruption against a chief minister and elect candidates of his party in largest number so soon after his conviction, that too on his campaigning, it means a feeble democracy is at work. Probably, people in that territory feel safer to remain restrained and bound than to feel free and go by a valued court verdict.

Any convicted minister or chief minister has his or her rights of appeal, and that is to be respected.  But so long as a court’s positive finding on corruption against a politician stands then, unless it evokes informed widespread suspicion, he or she should fear steep erosion in people’s support as a direct result of such a verdict if – but only if - the public have real awareness.   

So in Bihar the real sad spectacle is the people failing themselves against corruption – i.e., by not letting their votes speak against that malady which a court trial earlier highlighted.  I am sure Lalu Prasad, Nitish Kumar and Rahul Gandhi will agree with this view on principle and also say it aloud if, instead of Bihar, Gujarat has now a former chief minister convicted for corruption by a district-level criminal court and two years later that person goes on to win elections in that state.

But the people of Bihar are our people, and democracy in that region cannot succeed without them.  So let us wish – which is the best we can do right now - that they will in quicker time become more aware and wield  the weapon in their hands, the ballot, so politicians fear to take voters for granted and would mostly check themselves when governing.

Now, we may also answer a possible pretentious moral question.  A chief minister convicted on a corruption charge could well ask: “Isn’t it unfair if my political rival in another party, who is equally corrupt, escapes by luck a prosecution or court’s finding of corruption, but I get caught by bad luck and suffer a judicial verdict?  Why should I come to pay for a mischance and my opponent enjoy good fortune and go scot-free?”   A conscious people should respond: “We can’t let off the second thief in our homes because the first one escaped with his booty”.

* * * * *

Copyright © R. Veera Raghavan 2015

அம்புஜம் பாட்டி அலசுகிறாள் : முஸ்லிம் மாமாக்கு வந்தனம்

     நீங்கதான மௌலானா கலீத் ரஷீத் ஃபரங்கிமஹ்லி? நீங்க லக்னோல ஒரு நல்ல காரியம் பண்ணினேள்னு பேப்பர்ல படிச்சேன். அதாவது முஸ்லிம்கள்ள பசு மாட்டு மாமிசப் பழக்கம் இருக்கறவா அதை விட்டுடலாமேன்னு ஒரு கூட்டத்துல மேடை ஏறி வேண்டுகோள் வச்சு சுத்தி இருந்தவாளோட பசும்பால் சாப்பிட்டேளாம். நீங்க பண்ணினது ரைட்டா தப்பான்னு உங்க மனுஷா நிறைய பேர் அபிப்ராயம் சொல்லி இருப்பா.  இந்தப் பக்கத்துலேர்ந்து சில பேர் ”இந்தியாவுல இருந்தா இப்படிச் செய்யறதுதான் சரி”ன்னு இதைப் பத்தி சாதாரணமாவும் பேசி இருக்கலாம்.  ஆனா நான் உங்களப் பத்தி பெரிசாத்தான் நினைக்கறேன்.  இந்து முஸ்லிம் இணக்கத்துக்கு நீங்க பெரிய தொண்டு பண்ணிருக்கேள்னு சொல்லணும். ஏதோ ’இந்துக்களுக்கு ஆதரவா பேசறதுக்கு ஒரு முஸ்லிம் கிடைச்சா அடிச்சது லக்கி பிரைஸ்’ங்கறா மாதிரி நான் பேச வரலை.

   எல்லாத்துக்கும் ”இது ரைட்டு அது ராங்கு – நான் சரி நீ தப்பு”ன்னே பேசிண்டிருந்தா பேச்சுதான் மிஞ்சும், பேதம்தான் வளரும். ஆயுசு வரைக்கும் நிம்மதியப் பாக்கமுடியாது, வாழ்க்கைய ரசிக்க முடியாது. எங்க விட்டுக் குடுக்கணும், எதுக்கு தாராள சிந்தனை வேணுங்கற உள்ளுணர்வு கணவன் மனைவியா குடும்பம் நடத்தறதுக்கே வேண்டிருக்கு. அண்ணன் தம்பி, அக்கா தங்கை ஒத்துமைக்கும் வேணும். அது இல்லன்னா ஃபிரண்டாக்கூட இருக்க முடில. ஏன், இந்திய அம்மா அப்பாக்கள் இன்னும் அதிகமாவே அவா குழந்தைகளுக்கு விட்டுக் குடுத்திண்டிருக்கா – அவாள்ள பல பேர் ஆறு ஆறு மாசம் அமெரிக்காவுக்குப் போயும் கடமையா அல்லல் படறா.  இதான நிதர்சனம்? அப்ப இந்துக்களும் முஸ்லிம்களும் ஒவ்வொரு விஷயத்துக்கும் தப்பு ரைட்டு பாக்காம, சில இடங்கள்ள ஒருத்தருக்கு ஒருத்தர் வழி விடறதும் விட்டுக் கொடுக்கறதும் எவ்வளவு விவேகம், புத்திசாலித்தனம்?

     எந்த நாடோ என்ன மதமோ, அதிகமான மனுஷா மனசுக்குள்ள பாதுகாப்பா, த்ருப்தியா நினைச்சுக்கற உறவு அவா அவா அம்மா அப்பாவாத்தான் இருப்பா. அதுக்குக் காரணம், அம்மா அப்பா குழந்தைகள்ட்ட குத்தம் பாக்காம விட்டுக் குடுக்கறா. அதுனால அம்மா அப்பா மேல நமக்கெல்லாம் ஒரு நன்றி கலந்த பிடிப்பு இருக்கு. ஒருத்தர் இன்னொருத்தருக்கு பொறுப்பா விட்டுக் குடுத்தா அது மத்தவாள்ட்ட எப்பிடி நல்ல எண்ணத்தை விதைக்கும்னு வீட்டுக்குள்ளயே தெரிஞ்சுக்கலாம், பாத்தேளா?

     ”இந்துக்களும் முஸ்லிம்களும் ஒற்றுமையா இருக்கணும்”னு மந்திரிமார்கள் விடற அறிக்கைகள்ள சம்பிரதாயம்தான் இருக்கும், ஜீவன் இருக்காது. அரசாங்கத்துல இருக்கறவா அப்பிடித்தான் பொம்மையாப் பேசணும், அவாளால வேற மாதிரி வார்த்தைகள் பொதுவுல சொல்ல முடியாது.  உங்க செயல் அப்பிடி இல்லை. உங்ககிட்டேர்ந்து இப்பிடி ஒரு பேச்சை யாரும் எதிர் பார்த்திருக்க முடியாது.  நீங்க மந்திரியா இல்லாததுனால உங்க நல்ல பேச்சுக்கும் செயலுக்கும் பத்திரிகைல முதல் பக்கத்துல இடம் கிடைக்கல – உள் பக்கத்துல ஓரமா சின்னதாத்தான் நீங்க கிடந்தேள்.  ஆனா நினைச்சுப் பாக்கறேன் – உங்க கூட்டத்தை அமைச்சவா பசு மாட்டு மாமிசம் தவிருங்கோன்னு கேட்டுண்டது மட்டுமில்லாம அதுக்கு எப்பிடிப் பொருத்தமா பசும் பாலயும் கூட்டத்துல வினியோகம் பண்ணிருக்கா! ஜோர்!.

  

   பசு மாட்டு மாமிசம் சாப்பிடறதுக்கு உங்க மதத்துல தடை இல்லை.  இந்துக்கள்ள நிறையப் பேர் அதை சாப்பிடறது பாவம்னு நினைக்கற அளவுக்குத் தள்ளி வச்சுருக்கா. அதே நேரத்துல இந்துக்கள்ள சில பேர் அதை சாப்பிடறதும் உண்டுன்னு நீங்களே கேள்விப் பட்டிருப்பேள் – இதைச் சொல்லியே பசு மாமிசம் எல்லாருக்கும் கிடைக்கட்டும்னு நீங்க வாதம் பண்ணிருந்தா அதுக்கு யாரும் பதில் சொல்லிருக்க முடியாது.  உங்க பெரிய மனசுக்கு இதான் ப்ரூஃப். வந்தனம்.

   ”நம்ம நாடு உணவுக்காக இழக்கற பசு மாடுகள்ள முஸ்லிம்கள் வீட்டு சாப்பாட்டு இலைக்குப் போறது சின்ன எண்ணிக்கைதான் - இந்துக்கள்ள சில வகுப்பைச் சேர்ந்தவா, மலை வாழ் மக்கள், கிறிஸ்தவா, புத்த மதத்துக்காரா, பார்சிக்கள், கூர்க்கா, நேபாளிகள்னு இருக்கறவாள்ள பல பேர் சாப்பிடறதுக்கும் வெளிநாட்டுக்கு ஏற்றுமதியாற மாமிசத்துக்கும் உயிரைக் குடுக்கற பசுக்கள்தான் ரொம்ப அதிகம் - பாகிஸ்தான் பங்களா தேஷ் நாடுகளுக்கு கடத்தல்ல போற பசுக்களும் ஏராளம்” - இப்பிடில்லாம் விலாவாரியா வந்ததைப் படிக்கறேன். ஆனா இதைப் பத்தி பேசி தர்க்கத்தை வளர்க்காம, முஸ்லிம்கள் பேர் சந்தேகத்துல விழ வேண்டாம், கெடவும் வேண்டாம்னு நீங்க அமெரிக்கையா பெருந்தன்மையா பேசிருக்கேள்.  வந்தனம்.

 பசுவைத் துதிக்கற  இந்துக்கள்  உங்களைப்  பாராட்டாம இருக்க முடியாது. அதே ரீதில நீங்கள்ளாம் நன்றியோட பாக்கறா மாதிரி, பரஸ்பரமா விட்டுக்குடுக்கற ஒரு அறிவிப்பு மத்த மதக்காராள்டேருந்து வரட்டுமேன்னு நினைச்சுப் பாத்தாலே நன்னா இருக்கு. மத்தவாளோட அந்தச் செய்கை – அந்தத் தவிர்த்தல் – உங்க சமூகத்துக்கு அவ்வளவு பெரிய அவசியமா இல்லாட்டாலும், உங்களுக்குன்னே காட்டப் படற பதில் மரியாதையா வரும்போது அதுக்கு உங்க சமூகத்துல மதிப்பு நிச்சயமாக் கூடும். பரஸ்பர அவநம்பிக்கையை விலக்கி சினேகத்தை வளர்த்து தேசத்தை உயர்த்தரதை எண்ணிப் பாக்கறது தப்பில்லையே!

     பசு மாமிசம் வேண்டாம்னு சொன்னதால நீங்க பணிஞ்சு போனதா வெளிப் பார்வைக்குத் தெரியலாம். ஆனா நீங்க நிமிர்ந்துதான் நிக்கறேள்.  ரொம்ப தேங்க்ஸ்! 

* * * * *

Copyright © R. Veera Raghavan 2015