Sunday, 30 August 2015

New Signals from Gujarat : Reservation is a Problem, Not a Solution



What does a 50% reservation of jobs with governments and seats in college courses, in favour of persons of several caste groups, achieve - when better-scoring and more qualified contenders from excluded caste groups are denied those slots? If you are in India, your answer would be: Nothing.

Across India there is now a fresh debate on reservation, in the backdrop of the current agitation in Gujarat spearheaded by a young Hardik Patel demanding inclusion of the Patidar community for reservation benefits.  The Hindu quotes him as saying, “Either free the country from reservation or make everybody the slave of reservation”.  Here I am talking generally about reservation, not on his agitation.

In post-independent India reservation began to be implemented on a medium scale, no doubt with good objectives.  In 1993 the central government gave effect to an extra 27% reservation for newly included caste groups.  Presently reservation goes upto nearly 50% of vacancies in government and semi-government jobs and of prized college admissions, at centre and state levels.

All these years, reservation has been lulling innocent people in the reserved groups into a false belief that the government is doing a huge favour to their groups. On the other side, non-performing politicians running governments have been feeling glad they did not have to answer much for their unimaginative thinking and poor governing skills in managing and improving the economy of the country or any of its regions.  Why does mere reservation not work and what does it lead to?

Reservation must have been thought of as an antidote to the casteist outlook and behavior of ‘upper’ caste men and women looking down on people of ‘lower’ castes. That mindset and its manifestation are prevalent to a high degree in villages or rural areas (home for 69% of India’s population) where tradition rules, where people stick with their caste groups and cling to their caste identities and where there is less of open-minded interaction among different communities. Colleges, especially engineering and medical colleges, and government offices with large numbers of employees are mostly in cities, more of them in bigger cities – places that witness much less of caste consciousness or casteist tendencies.

The contrast in the two locations is also reflected in the spectacle of caste conflicts or skirmishes emanating from rural areas, not from cities - with very rare exceptions if any.  Just look at the size of the population in cities like New Delhi, Mumbai, Kolkata, Chennai, Bengaluru, Ahmedabad or Hyderabad and the number of persons livings in any place which reports caste atrocities or showdowns, and you know that dominant casteist forces operate only in the smaller places, mostly villages - that too not in every village.  In this scenario, you find that the malady of casteism is present on one location where we are not able to administer any medicine, while a strong medicine of 50% reservation is applied on another location, a healthy one, which only produces symptoms of a wrong drug, and sometimes strong reactions too.  What we do in India is just one step short of enforcing – if that would be possible to do – reservations within and among Indian origin persons in college courses and government employments in the United States, a location where immigrant Indians would harbor or display no casteist outlook at all.
 
By the way, let us also be clear – anyone following some traditions and customs generally prevalent in a caste, without wanting to undermine people of other castes, is not ‘casteist’ and he or she is not a problem to others.

Take two developed countries, Singapore and United States. India is far below their rank when you think of food, clothing, shelter, security and incomes for its people.   Neither of them provided for reservation like India does, and the US, the democratic one of the two, had a far more hateful division and degrading relationship among its population – between whites and African Americans – than India had ever seen.  That nation has developed its economy and promoted the welfare of its population, including the once-slaving African Americans, through sheer hard work and merit-based open competition for all – no reservation and no discrimination. 

If the US could so maximize the general economic well-being of all its citizens, why cannot India do it and bring more prosperity to all its citizens without reservation?  The reason why an Indian government cannot is, our political class as a whole have been finding it much easier to keep reservation in place and give it to more people as much as possible, than to think hard for the nation, work more for its people and get results through the sweat and agony of thinking and doing. 
 
The presumed advantage of reservation is that it economically uplifts some groups of people by providing them with jobs and incomes that come along.  But that does not happen with bad economic policies working in the background.  To understand this in another way, look at Pakistan which mismanages its economy far worse and whose people have far lower standards of living and security compared to Indians.  As per available data, 95 to 98% of Pakistan’s population comprises Muslims.

Though not by legal compulsion, it happens by circumstance that nearly 100% of all jobs in Pakistan, government or non-government, go to Muslims.  Assuming – merely assuming, so we clearly see some other picture – that 20% of Pakistan’s population consists of men and women following other religions, and further assuming that, by some enforced reservation, still all jobs with the government go only to Muslims, the mere exclusion of that 20% of its population from government jobs would not raise the prosperity levels for Pakistani Muslims.  To improve the lot of Muslims in Pakistan the government of the country has to address its economy and allied issues, and so merely giving all government jobs to Muslims over there will not uplift them.  The Indian situation – with 50% reservation of jobs put in place by laws – is similar and no better.

The obvious things reservation may do is to get college admissions, give jobs and secure incomes to a tiny few among various groups of people, but it has failed as a state policy on many fronts. To implement reservation on the ground, the central and state governments in India have documented and listed all castes and sub-castes to be eligible for benefits of that policy. Publicised official records name over 5,000 castes in a central list of 'other backward classes', over 1,100 castes as 'scheduled castes' and over 740 tribes as 'scheduled tribes'.  Persons not covered in these lists are widely and unofficially mentioned as 'forward castes'.  So when the state itself draws thick caste outlines on the profiles of its citizens for all time to come, divisions among the people along those lines get hardened and there is no hope of caste consciousness receding or dying out when people spread out and mingle.

Education is a good means to let the mind flower and broaden one’s outlook, and to make us understand that fellowship with others around – and surely with people of other castes - is necessary and profitable in today’s inter-connected world.  Is it not jarring that, in the field of education itself, reservation compels young men and women to remember their caste identities and use them as a passport, if they are part of any reserved group, to secure admissions for themselves in preferred courses ejecting other better-performing candidates?  Here, unwittingly the law is festering an old wound and is keeping people apart. This is the biggest tragedy of reservation.

All active politicians should know that reservation is creating unintended mischief, but any one of them cannot, even if he is inclined, say it out openly because he would then lose his vote bank.  As long as the law allows reservation they have to play music to it to survive.  But if all major political parties agree to do away with the law of reservation - perhaps limiting it for the present to scheduled castes and scheduled tribes alone, to a maximum of 20% of the vacancies, and also freezing the present lists of scheduled castes and scheduled tribes – no political party would stand to lose since all will have a level-playing filed on reservation.  If any major political party blocks that idea, it gets no special advantage because then the other parties would say that they also want reservation to continue, and then the honours will remain equally shared. 
     
So it is time to watch our politicians, without giving up our prayers.   If de-reservation begins, our people can gradually bring out the best in themselves for the good of the nation and for their own good.  If African Americans could do it in the US with a neutral law talking tough on strict equality, Indians can surely do it in India if we have also the right law to back it, helped by  astute governments  and a responsible Opposition in building bridges with people.

        Indians and their progeny in vast numbers have already shown they can live happily without reservation, and proof lies in a bit of statistics and a few facts anyone knows. First, you will note from a website of the Indian central government that over 25 million people of Indian origin are living outside India, in more than 200 countries.  They should belong to different caste groups of India.  We know that a great majority of them lead a better life abroad, and that is why they are still there. Wherever they are they live in good fellowship with many Indian origin persons. And, you will also note, certainly they don't think about not getting reservation in securing college admissions or government jobs in those territories, especially in the advanced countries.  We have a clear message.
 
* * * * *

Copyright © R. Veera Raghavan 2015



Thursday, 20 August 2015

அம்புஜம் பாட்டி அலசுகிறாள் : சுந்தர் பிச்சை! உங்கிட்ட ஒண்ணு ரண்டு வார்த்தை



ஏண்டாப்பா, ’கூகிள்’ள பெரிய ஆபீசர் ஆயிட்டியாமே? அமெரிக்காவில நீதான் இப்ப கம்பெனி சி.இ.ஓ-ன்னு பாத்தேன். நன்னா இருடாப்பா!

எங்கயுமே கம்பெனி நிர்வாகத்துல மேல மேல வரதுங்கறது ஈஸி இல்லையே?  நன்னா படிச்சிருந்தா மட்டும் போறாது.  குடுத்த வேலைய நன்னா பண்ணத் தெரிஞ்சா மட்டும் போறாது.  குடுக்காத வேலையையும் கொஞ்சம் எடுத்துப் பண்ணணும். அதுவும் போறாது. கூட வேலை செய்யறவாட்ட, உனக்கு கீழ வேலை பண்றவாட்ட, மேல் அதிகாரிகள்ட்ட நீ எப்டி எப்டி பழகற, நடந்துக்கறங்கற நெளிவு சுளுவு சமாசாரமும் இதுல நிறைய இருக்கு. இதெல்லாம் வீட்டுக்குள்ள நடக்கற மாதிரித்தான்.  எப்டிச் சொல்றேன்னு கேளு.

அந்தக் காலத்துல எங்கள்ள சிலர், குடும்பத்துல எப்படிப் பேர் எடுத்தோம் தெரியுமோ? சமயல் பண்றதுக்கு விறகடுப்பு, குமுட்டி, அம்மி, ஆட்டுக்கல்லோட போராடணும். சாப்பாட்டு வேளைன்னா, குழம்பு ரசம் காய்கறியோட அப்பப்ப அப்பளாமும் பொரிக்கணும், வடாமும் வறுக்கணும் - அதையும் முன்னாலயே இட்டு பிழிஞ்சு காயவச்சு எடுக்கணும். ஸீஸன்போது மாவடோட மல்லுக் கட்டணும். ரொம்ப முக்கியமா, எல்லார்ட்டயும் அனுசரணையா இருக்கணும், வாஞ்சையாப் பேசணும். ஆத்துக்காரரைக் கவனிக்கணும், மாமியாரை சமாளிக்கணும், மச்சினரை மதிக்கணும், நாத்தனாருக்கு ஈடு குடுக்கணும், சொந்தக்காராள விசாரிக்கணும், அடுத்த வீட்டுக்காராட்டயும் பேச்சு வச்சுக்கணும். அப்பறம் குழந்தைகளயும் வளக்கணும், கல்யாண வேலைக்கும் ஓடணும், ப்ரசவத்தையும் பாக்கணும். இத்தனைக்கு நடுவுலதான் எங்கள்ள சில மனுஷிகள் கால் காசு சம்பளம் வாங்காம பேர் மட்டும் வாங்கிருந்தான்னா, அதுவும் கம்பெனி சி.இ.ஓ ஆற மாதிரித்தான். ஆனா இப்பல்லாம் பொண்கள் வெளி வேலைலதான் பேர் வாங்க வேண்டிருக்கு – சந்தோஷம். அதெல்லாம் இருக்கட்டும். முக்கியமா இன்னொரு விஷயம் உங்கிட்ட சொல்லணும்னு நினைக்கறேன்.

இந்தியாவில ஸ்கூல் காலேஜ் போன ஒர்த்தர் அமெரிக்காவுக்குப் போய் இன்னும் படிச்சு, ப்ரசித்தியான கூகிள் கம்பெனில வேலைக்குச் சேந்து,  அங்க வேலை பண்ற வெள்ளக்காராளுக்கும் மேல எழும்பி, சி.இ.ஓ ஆகறதுங்கறது இந்தியாக்காராளுக்கு – மத்தவாளுக்கும்தான் - பிரமிப்பான விஷயம். நீ தமிழன்கறதுனால தமிழ்நாட்டுலேர்ந்து வந்தவா உன்னை இன்னும் விசேஷமாப் பார்ப்பா. ஆனா கொஞ்சம் யோசிச்சுப் பாருப்பா – இது ஒன்னோட தனிப்பட்ட மஹா வெற்றியா மட்டும்தான் இப்ப இருக்கு.  இதுக்குக் கொஞ்சம் மெருகு சேத்து, இந்தியாக்காரா உன்னோட வளர்ச்சியை ப்ரமிப்பா மட்டும் பாக்காம பெருமையாவும் நினைக்கறா மாதிரி பண்ணமுடியுமான்னு பாரேன். எந்த அர்த்தத்துல சொல்றேன்னா, இப்ப உன் பெரிய படிப்பும் அதிக சம்பாத்தியமும் உனக்கு மட்டும்தான் பிரயாஜனப் படறது.  அது தப்புல்லதான்.  ஆனா அதுல பெருமையும் இல்லையேப்பா!

இந்த நிலைமைக்கு வர நீ எவ்வளவு கஷ்டப்பட்டிருப்பயோ அதுல அரைக்கால் பங்குக்கும் குறைவா கஷ்டத்தை எத்துண்டா போதும் – உனக்கு உண்டான பெருமை ஓடி வரும். உதாரணமா, இந்தியாவுல படிக்க வசதி வாய்ப்பில்லாத குழந்தைகளுக்கு நீ எந்த வகைல, எந்த இடங்கள்ள, எந்த அளவுக்கு வழி பண்ண முடியும்னு யோசிக்கலாம். அல்லது இந்தியாவுல பண்றதுக்கு வேற நல்ல காரியங்களும் உனக்கே தோணலாம் – இங்கதான் பரோபகாரத்துலயே ஜனங்கள் வாழற அளவுக்கு அரசாங்கம் குறட்டை விட்டிண்டிருக்கே! இன்னொண்ணு - கூகிள், மைக்ரொஸாஃப்ட் மாதிரி கம்பெனிகள்ள ஷேர் வச்சிருக்கற முதலாளிகள் அளவுக்கு உனக்கு வருமானம் கிடையாதுதான். இருந்தாலும், இந்தியாவில நீ அணில் அளவுக்குப் பண்ணினாலும் உனக்குக் கோடு விழும். ஏற்கனவே நீ எதாவது பண்ணிண்டிருக்கையா, அதக் கொஞ்சம் சாமர்த்தியமா பிரபல்யப் படுத்தறது நல்லது.

சில பேர் கேக்கலாம்; ”வெளி நாட்டுக்குப் போய் வண்டி வண்டியா சம்பாதிக்கும் போது, தான தருமம் பண்ணினாத்தான் என்ன?” ன்னு. அப்டிக் கேக்கறவாள்ள முக்கால்வாசிப் பேர் சோம்பேறிகள், பாக்கிப் பேர் வறட்டு மனசுக்காரா. அந்த மாதிரி நினைப்பு எனக்குக் கொஞ்சம் கூட இல்லாதது பகவான் கிருபை.
 
பாரு, மத்தவாளுக்குப் பிரயோஜனம் ஏற்படுத்தினாத்தான் அவா மனசுலேர்ந்து மதிப்பும் மரியாதையும் கலந்து உனக்குப் பெருமையா வந்து சேரும். அது உன்னைச் சேரணும்னு நினைக்கறேன். கூகிள் கம்பெனி சி.இ.ஓ-ன்னு ஒரு மகுடம் கிடைச்சதுக்கு அப்பறம் நீ பரோபகாரம் பண்ணும்போது அந்த நல்ல காரியத்துக்கு ஒளி அதிகமாக் கிடைக்கும். கூகிள் தன்னோட காரியங்களைச் செய்யறா மாதிரி, நீயும் பண்ண முடிஞ்ச உபகாரத்தை சரியானதா தேர்ந்தெடுத்து, அதைப் பேஷா நல்ல விதமாப் பண்ணணும்னு உனக்கு யாரும் சொல்லவேண்டாம். 

  நீ கைங்கர்யமா நல்ல காரியம் பண்றேன்னு பரவலா தெரிஞ்சதுன்னா, உன் அளவுக்கு சம்பாத்தியத்துல முன்னுக்கு வந்த அல்லது வரப்போற இந்தியாக்காராளும் உன்னைப் பாத்து அதிகமா நல்ல காரியங்கள் பண்ணலாம். இந்த விஷயத்துல நீ தலைக் காவேரியா இருக்கலாம்.  பிரவாகம் பின்னால மெள்ள மெள்ள சேரட்டும்.  பாட்டி வேற என்ன சொல்ல முடியும்?

* * * * *

Copyright © R. Veera Raghavan 2015